Aups: olijven en nog eens olijven

en ook nog Aups, heerlijk om daar weer te zijn. Het huis als vanouds, en de olijvenbomen stampvol met olijven. We hebben (met velen!) rondom de 600 kilo (= ongeveer 110 liter olijfolie!!) geplukt....waarvan we 3 liter meegenomen hebben naar Indonesie!!
En er is nog veel meer: voor de liefhebbers!
Heerlijk Aups, met op de markt weer veel oude bekenden, Caramel als vanouds op zijn plek, alsof er even niks veranderd is.

En toen op 6 december de 65e verjaardag van Arjen: samen met Franse vrienden en kennissen, en Hans, Annemiek, Ineke en Harry gevierd: een waar culinair feestje, temeer omdat het ook nog lekker weer was!
Onze laatste dag in la douce France, we moeten weer wachten tot juni.....

een maand europa: over dingen die voorbij gaan

Ja, de maand in Nederland en Frankrijk zit erop. Een maand vol tegenstrijdige gevoelens: afscheid van het huis van mijn moeder, waar zij toch ongeveer 50 jaar in heeft gewoond. Het huis op het Phloxplein had iets vanzelfsprekends, alsof het er altijd was en altijd zou blijven. Je weet wel dat het eindig is...maar toch.

Iedereen die het huis van zijn ouders opruimt, zal hetzelfde tegenkomen: wat gooi je weg, wat bewaar je, generaties die aan je voorbij gaan, de vergankelijkheid van het leven. En toen alles achter de rug was, huis leeg, overdracht, toen werd mijn moeder ziek. Alsof het huis het laatste was wat haar nog bond. Ze werd eigenlijk niet meer echt beter. In het begin herkende ze je nog, later niet meer, ver weg,zo oud, zo breekbaar.En nu ligt ze daar,goed verzorgd, maar toch. Hoe lang gaat het nog duren?

Met gemengde en verdrietige gevoelens terug in Indonesie. Het leven gaat verder, maar mijn gedachten zijn bij haar.
Ondertussen, een paar dagen later, was mijn zusje Tineke bij haar. Ze werd wakker en zei: 'enig', en nog eens 'enig, wat een leuk feest!'......ze vierde dus feest,en - zoals de verpleeghuis arts zei: ze is aan haar zoveelste leven begonnen........

de rug: oefening in GEDULD brrrrrrrr en ander nieuws

Ja, al 2 maanden, vanaf mid-augustus, klein drama RUG. Akute hernia, ik die NOOIT last van m'n rug heeft gehad, kan er nu van meepraten. In het begin denk je..nou dat gaat natuurlijk snel over......bruuske bewegingen leer je al snel af...alles gaat in slow motion....allemaal heel vreselijk, als je, zoals ik, alles CEPAT CEPAT..snelsnel..wilt doen.

en ook het idee van gehandicapt zijn...ondertussen heb ik met 'de rug' een paar keer alleen gereisd. Ben dan zooooo blij dat ik hier in Indonesie zit, met de porters die alles voor je doen. Met die rug, koffer op & af de security etc is een absolute no go en een marteling..goh, wat ben ik die mannen gaan waarderen. en dan wachten in de rij......wanhopig op zoek naar een soort zitplaats....uiteindelijk zitten op de trolley,
me herinnerend hoe ik in sumatra, ziek van de rugpijn, er nog een maagdarm overheen kreeg, eerst van padang (ja..waar de aardbeving was, dit was een week tevoren..) naar medan vloog, ik vond het al fantastsch dat ik dat uberhaupt gehaald had, en toen er nog een 7 (!!!) uur durende autorit en een 1.5 uur durende boottocht over heen kreeg...dit, zal ik je vertellen, was geen feest...

ja ach ja, de kommer en kwel van .....gelukkig ben ik een beetje uit het dal aan het komen, pijn wordt meer manageable, leef nog als een bejaarde, maar dat moet toch steeds beter gaan, en ik vind weer dingen leuk! Heb ik de afgelopen maanden niet meer gevoeld, alles was een te grote effort, ja en dan verlies je dus je 'zin'.

Verder, ondanks alles, dus wel wat gedaan. KDM staf kwam hier, ik grotesk op de bank, nou dat ging best wel goed. Ben dus naar Sumatra gegaan met vrienden van Arjen, interessante trip, ondanks mijn handicap, en een week later zat ik bij een vriendin in Kuala Lumpur. Ik ging er heen voor haar, zij heeft een eigen bedrijf, en ze had erg de behoefte om tegen iemand aan te praten: het was een prima bezoek.

Komende periode redelijke rust bij de stukken, jakarta, eigen leven weer oppikken, en dat voelt prima. Hierbij even wat fotoos va de afgelopen periode. Sumatra, KDM met de BATS band uit ShangriLah hotel, arjen tussen de kinderen...leuk

exit putut

Ja, nog even een kleine staart aan het verhaal van vorige keer. Wij waren dus weg met de lebaran(islamistisch nieuwjaar, heeft iedereen vrij) naar Sumatra voor een week; de auto stond geparkeerd bij Bluebird, de lease maatschappij. Op het nieuwjaar zelf, groot familiefeest, komt Putut, onze chauffeur, en zegt tegen de security daar, dat wij onverwacht zijn teruggekeerd. Neemt de auto,ongelooflijk..ik voorvoelde al dat hij iets wilde doen en waarschuwde nog...geen herhaling van een jaar geleden toen hij ook de auto 'leende' toen wij weg waren.Lang verhaal kort: zijn werkgever (ook bluebird) komt erachter dat de auto in werkelijkheid wordt gebruikt om zijn familie te transporteren. Toen arjen belde en vroeg waarom, "sir I needed a car for my big family. I'm sorry that i forgot to ask you to borrow it". Putut, drama natuurlijk, 3 kinderen waarvan er een pasgeboren, op staande voet ontslagen. Ja en wij missen hem echt wel....maar ja wat kan je doen? Moeilijk dat soort dingen: de verleiding ligt op de loer.
Maar ook eigen veantwoordelijkheid en ontzettend stom wat hij heeft gedaan. Typische reaktie van veel indonesiers: yeah, sorry, fatal mistake.....hoe bedoel je, mistake....heel indonesisch...verantwoordelijkheid nemen voor iets, is iets wat vreemd is. Zelfs de taal duidt daarop: in heel veel gevallen wordt bijv niet gezegd: 'ik zal dat doen', maar 'dat zal door mij worden gedaan', subtiel verschil.....

En nu hebben we een andere driver..Yayan..ja geen Putut meer, jammer

TE GRAPPIG, weer iets over personeel

Ondanks mijn rugpijn heb ik erg gelachen om een artikeltje in de Paraplu, het nederlandse 'glossy' blaadje in Jakarta. Het gaat om je personeel, waar je natuurlijk eigenlijk alleen maar een grote ATM machine voor bent.

Ujang is onze house boy, die op dit moment vanwege de ramadan zijn dagen liefst slapend en biddend doorbrengt. Het zwembad is de laatste weken dus groen.Hij komt alleen maar langs, als er weer eens iets 'rusak = kapot' is, dan wordt de portemonnee getrokken en gaat ujang fluitend op weg ..en komt dan terug meet een eigengemaakt bonnetje....tja???

Putut, de chauffeur, verhalen over 'madam, i need petrol...' en daar gaat hij dan weer met 450.000 Rp op zak (= ong 40 E, eens in de 3 (jaja dagen...)je vraagt jezelf wel eens af...

Merkwaardigerwijs heb ik bij Emy (onze 'maid') niet het gevoel dat ze de zaak wel eens naar haar hand zet..but you never know..

nou het artikel

WARE VERHALEN DIE JE LIEVER NIET WILT HOREN

u betaalt teveel voor uw grote flessen Aqua voor uw dispensers..houd het even bij en vergelijk dit met de rekening..............(nu volgt een eigen opmerking)
ik kwam er op een gegeven moment achter dat ik MAANDEN en echt MAANDEN 3 van die grote flessen betaalde en dat het er in werkelijkheid maar 2 waren (hij verborg de 3e lege in zijn slaapkamer, en zette die er dan leeg op.....toen ik er wat van zei..... ja jammer dan, truc mislukt...

uw lampen gaan vaak kapot en uw batterijen zijn snel op. De nieuwe worden er na een tijdje uitgehaald en de zelfde (kapotte) worden weer teruggestopt....
ja, ook helemaal waar..oh madam, rusak, matti, ..zelfs die spaarlampen zijn hier binnen een maand kapot...enfin dan wordt de portemonne weer getrokken

Als u een dagje naar de Puncak bent, wordt uw baby verhuurd aan bedelaars...een versufte baby met 'moeder' doet het heel goed bij stoplichten......
dit gebeurt dus echt, zelfs in mijn eigen omgeving: reed oma (indonesische vrouw die ik ken) in haar auto en zag haar kleinkind bij de weg, met een wildvreemde bedelende dame. Kon haar ogen niet geloven, reed naar het huis van haar dochter, baby inderdaad weg, nanny ook. Het bleek een heel komplot te zijn met nanny's die geld kregen als ze overdag het kind 'uitleenden'. En die moeder maar denken, hoe kan dat nou, wat is dat kind toch bruin....(en dat vinden indonesisiche dames niet zo leuk)

Tijdens uw vakantie dineert uw voltallige personeel minstens een keer uitgebreid aan uw grote eettafel. En voor zo'n mooie gelegenheid trekken ze natuurlijk ook gepaste kleren aan. Uw kleren dus.....

De moeder van uw trouwe hulp is 2 jaar geleden ook al een keer overleden. Uw voorganger heeft toen ook al 1 miljoen Rp (= 70 E) en 3 dagen vrij gegeven, net als zijn voorganger trouwens...is ons ook overkomen met een van de maids die we hebben gehad...

Tijdens de lebaran (islamitisch nieuwjaar) gebruikt uw chauffeur uw auto om met de hele familie naar zijn kampung te gaan..als u echt geluk heeft wordt uw voertuig zelfs als taxi ingezet..
wij hebben dat een keer meegemaakt met onze eigen chauffeur Putut heel in het begin. Die heeft uitgebreid gebivakkeerd in ons huis toen we een weekend naar Singapore waren en de auto gebruikt met z'n hele familie. Nu als we wegzijn, wordt de auto bij het werk neergezet, en Lisa, Arjens secretaresse, regeert met ijzeren hand Maar na editen lees het vervolg van dit verhaal....

Nou ja, zo blijft het een beetje doorgaan. In het begin kon ik me helemaal rot ergeren als Ujang weer eens bij me kwam als er zgn iets kapot was. Hij komt dan met een eigengeschreven bonnetje en je weet dat je ter plekke genaaid wordt. Nu ook weer..zijn fan was kapot..en kon echt niet meer gemaakt worden..dus nieuwe fan...ik kon eerlijk gezegd niet het verschil zien met die andere. kosten 250.000, had hem 150.000 gegeven....ik heb hem geen 100.000 gegeven, omdat ik hem niet geloofde.... hij was iets te snel en vrolijk verdwenen daarna....

Nou ja, ik kan nog wel een tijdje doorgaan....ik maak me er niet meer zo druk om..een sport is geworden om hem te doorzien in zijn spelletjes, en soms wint hij,en vaak verlies ik.........

vraag je je af...waarom ga je nu door met zo'n goser? antwoord: puur gemak, hij kent het huis, hij kent alle werklui die hier alles wat kapot gaat, moeten maken. dus ja....
Beetje haat/liefde verhouding..want er is niemand die mij meer uit mijn bol kan laten gaan als hij.......

ramadan

Toen ik in NL woonde of met vakantie was in Indo, heb ik me nooit echt bezig gehouden met de ramadan, behalve dat opviel dat moslims dan erg moe waren en er weinig gebeurde. Dit jaar is de ramadan vorige week zaterdag begonnen en de manier waarop ik er nu naar kijk, na 1.5 jaar indonesie, is volledig anders.

Ten eerste zie je wat er gebeurt aan community gebeuren: bijna iedere moslim doet mee, dus dat geeft een enorme sense van 'erbij horen', gedeeld leed, iedereen ondergaat hetzelfde. Dan de 'breaking of the fast', is een heel gebeuren. Na een hele dag geen eten, geen drinken, geen sex, niet roken, enfin helemaal niks, mag als de zon ondergaat, weer alles (in Indo heel simpel..6 uur, in europa veel gevarieerder). Wanneer de moskeeen weer beginnen te bleren (een van de downsides van de ramadan)is het TIJD, waar iedereen al lang naar uitkijkt. Vaak is dat een belangrijk familie moment, waarbij iedereen aanwezig is: eerst worden dadels gegeten of cakes, en veel thee gedronken en daana begint de maaltijd, vaak overdadiger dan anders. Markten/supermarkten verkopen veel meer en duurder voedsel tijdens de vastenmaand, er wordt door de vrouwen veel aandacht besteed aan lekker en voedzaam eten. Ook gaan de prijzen omhoog van kip, vlees etc. The breaking of the fast wordt ook door veel hotels en werkgevers gebruikt voor teambuilding, netwerkbuilding etc. Dat laatste is iets nieuws, moderne vorm.
Om 3 uur 's nachts staan de vrouwen op om weer te koken. Er wordt uitgebreid gegeten en gedronken om 4 uur en om 4.30 gaat iedereen naar de moskee, waar gebeden en geslapen wordt. Op dit moment gaat Ujang, onze 'houseboy' en serieuze moslim, 3 x p/dag naar de mosk, Emy en Putut doen dat niet maar vasten wel.Vrouwen die ongesteld zijn hoeven niet te vasten, zieken ook niet, maar als je een keer niet vast en je kunt wel, moet je die dagen inhalen...
Voor de meesten is de Ramadan, met het enorme feest erna,de Idul Fitri, de beste en leukste maand in het jaar.

Een ander ding wat ik niet wist van de ramadan, was de 'do good'. De rijkere mensen geven deze periode veel aan de armen. Ibu Hassim, de rijke eigenaresse van dit huis (ze bezit 50+ huizen, we praten over echt RIJK) geeft aan de arme mensen bij de kampung dicht in haar buurt, eten. Ik heb met Tineke en de kinderen vorige week siroop gegeven aan arme kinderen bij Emy in de kampung hier dicht in de buurt (zie foto)

Het is een tijd voor spiritualiteit; als je overdag afziet van allerlei aardse geneugten, staat je geest op een gegeven moment open voor andere dingen.
Je mag niet liegen, je mag geen kwaad apreken over andere mensen en op idulfitri vraag je vergeving voor de dingen die je wel/niet gedaan hebt t.a.v. iedereen die je kent.
Wb het liegen gaven we Putut, de driver een moeilijke tijd. In Lombok was de camera en de mobiele telefoon gestolen van fred en tineke. We zaten daar in de middle of nowhere dus we hebben het niet aangegeven. Terug in Jakarta wilden we naar de politie en hadden de hulp van Putut nodig vanwege de taal. Ik zei dat hij dan maar moest zeggen dat het in Jakarta gebeurd was, niet in de gaten hebbende dat ik hem in een heel moeilijk parket bracht. Hij heeft uiteindelijk ook de waarheid verteld aan de politie ambtenaar die uteindelijk toch het briefje heeft geschreven.

Kortom ik heb enorm veel meer respekt gekregen voor de godsdiens, de vastenmaand, nu ik er veel meer van weet. En voor de mensen die het doen. Toch jammer dat wij christenen niet iets hebben wat zo verbindt als deze ene maand per jaar, die ook heel veel struktuur geeft en de kans geeft naar binnen te kijken ipv naar buiten.

fotoos lombok 09

en dit zijn er nog een paar!!!!

zomer 09

Na een hektische zomer begonnen begin juni, nu weer alleen......beetje leeg, ver weggevoel, en proberend mijn leven hier weer een beetje op de rit te krijgen.

Het was een heerlijke zomer. Eerst begin juni naar Nederland, mijn koffer 10 dagen weg (eerlijk = eerlijk, ik heb al het geld, uitgegeven vanwege het wegzijn van de koffer + een nieuwe koffer, helemaal vergoed gekregen..ong 900 E!), dus dat was een pleister op de wonde. Feesten, het was mooi weer, dus gewoon leuk!
Toen Naar Aups, heerlijk, heel veel dierbare vrienden gezien, veel rosee gedronken en lekkere kaas gegeten, lange lunches, wat was het weer genieten! Huis was, ondanks de verhuur toch nog erg 'ons' huis, gelukkig maar.Met pijn in het hart afscheid genomen, van vrienden, van het relaxede leven, van de schone lucht, van caramel en jeanloup.

Begin juli weer terug naar Indo. Veel rust was er niet, wel natuurlijk wat werk, en na een paar dagen kwamen Pim en Tycho, die jakarta als startpunt genomen hadden van hun Indonesie trip.Tycho, met z'n fototoestel (alle fotoos op twitter.nl)verklaarde jakarta tot de top stad van de wereld, en dat willen we horen, wonende in Jakarta.

En toen eind juli kwam het langeverwachte bezoek van tineke, fred en femke en josta! Een maand, helemaal leuk en lang...maar wat gaat dat snel voorbij! Hebben van alles gezien en gedaan: bali, lombok, bandung en de tanguhan perauhu, yokja, puncak, bogor, jakarta.....een intensieve tijd,veel reizen, veel lachen, veel boerenbridge, geen diarhee (of bijna niet), veel muggenbulten, zere rug, beetje huidallergie, beetje herpus, enfin iedereen genoot, haha, en zo moet het zijn....een kleine foto impressie op deze en de volgende pagina.

'handel' in straatkinderen? een rondje Jakarta stations

Vandaag een tripje met het hele KDM team (op de foto sta ik met het team wat ik zo'n beetje begeleid)naar 2 stations in Jakarta, Kota en Bekasi. Dan zie je dus ook hoe groot Jakarta is. We werden al redelijk in het centrum afgezet bij een station,maar moesten nog bijna een uur rijden totdat we bij de KOTA arriveerden, een station in het oude centrum van Jakarta. Mooi station trouwens, allemaal gebouwd, zo ook de rails, door de hollanders. Doet denken aan station Haarlem. Een eindeloze rij van rails, over heenstappen totdat we bij een groep straatkinderen kwamen die daar dus samenkwamen, midden in een enorme hoeveelheid rotzooi, plastic flesjes etc. die ze sorteerden en verkochten. voor een dag werk kreeg het hele groepje ong 50.000 RP (ong 5 US), daar kom je met z'n 12en niet ver mee. De kinderen waren vies, kleren grijs en bruin van de smerigheid, geen schoenen, al in weken geen mandi..

De leider van onze groep is John, de recruiter bij KDM. Hij wordt betaald voor ongeveer 8 kinderen die hij per maand moet binnenbrengen. Als het er meer zijn, krijgt hij meer geld. Aangezien de regering op dit moment een beleid heeft om de straatkinderen uit de straat te verjagen, lopen er allerlei mensen op die stations rond, die 30.000 per aangebracht kind krijgen. Die dan gevoeglijk de volgende dag weer weglopen van dat centrum waar ze zogenaamd opgevangen worden.

KDM wordt betaald door Kinder Nothilfe, een Duitse sponsor, voor een bepaald aantal kinderen die ze per jaar opvangen. Dit jaar zijn het er 80, volgend jaar willen ze naar 100. Het is niet gemakkelijk om kinderen zover te krijgen dat ze meegaan, vooral de jongere kinderen 'verdienen' op straat zo'n 50.000 RP per dag (ong 5 US)en dat verliezen ze als ze bij kdm zitten. Daarbij is het leven op straat spannend, vele zijn verslaafd, aan gokken of aan glue.En er is angst voor de zogenaamde beschermers van deze kinderen. Soort maffia dus. Kinderen worden sexueel misbruikt, mishandeld. Als je de liefde ziet die vooral Fali en John de kinderen geven, zo op straat, en de manier waarop ze met hen omgaan,zie je hoe ze de kinderen begrijpen.

Uiteindelijk gingen er 5 kinderen mee om naar KDM te gaan, waarvan er weer 2 onderweg afhaakten. Een 'score' dus van 3 kinderen.Daarna richting Bekasi, weer een trip van ongeveer 1.5 uur in de trein. Wel gezellig trouwens in de trein, iedereen praat met elkaar. doodt de tijd tenminste een beetje.
Bekasi is een langgerekt station, en aan de uiteinden leven mensen, op kranten, op kleedjes, met hun schamele bezittingen in een tasje naast zich. Hele families, een familie (zie foto), met 2 babies, eentje misschien 2 weken oud...
Ook veel straatkinderen, maar de kinderen die er op dat moment waren, waren te oud. Kinderen van 16/17 jaar zijn zelfs voor kdm niet meer hanteerbaar. Kunnen zich niet meer aanpassen aan het 'gewone' leven.
Daarna eten in Kentucky Fried Chicken (ook een nieuwe ervaring voor mij) en toen hadden we er een hele dag warme Jakarta stations opzitten......thuis een enorme duik in het zwembad.

Wat leert het mij, zo'n dagje? Iedere dag zie je de slums hier in Jakarta, zie je arme mensen. Wat door je ziel snijdt als je deze kinderen ziet, met die vroegwijze harde gezichtjes,is, dat het zo moeilijk is ze te helpen. Dat probeert kdm, deze hele moeilijke kinderen een betere toekomst te geven.
De kinderen te zien in hun eigen omgeving, waar ze vandaan komen, was heel leerzaam. Dus : een beter begrip voor de kinderen binnen kdm, voor de kinderen die een stap hebben gezet om dit straatleven vaarwel te zeggen.

gedachten over de jakarta bombing 17 juli 2009

Het was ong 10 voor 8 's ochtends, ik had een afspraak met iemand bij mij thuis. Opeens een sms, 2 hotels geraakt door bommen, in het marriott en in het ritz carlton. Jakarta een grote chaos. Niemand wist wat er aan de hand was. CNN had nog niks, wel de indo tv.

Een aantal uren later. Ik stond naast een volledig ontredderde man, die ik ontmoet had tijdens een vergadering die ochtend. Hij kreeg net een sms dat zijn collega/baas omgekomen was in het marriott. Hij had eigenijk bij die vergadering moeten zijn, maar koos om bij kdm te zijn die ochtend.

Die ochtend was er een ontbijtbijeenkomst van een netwerkgroep, waar Arjen lid van was geweest. De groep zat in het marriott, vlakbij de ontbijt bar, die het zwaarst getroffen was: 3 gewonden en een dode. Een van de mannen, 30 jaar, is nog in kritieke toestand, been afgezet....

Ja, 'het viel mee', 9 doden (incl de 2 zelfmoordenaars). 41 gewonden. Bij CNN was het de volgende dag al geen nieuws meer. De paus met zijn gebroken pols was 'hotter'. Er gebeuren toch iedere dag dit soort dingen, kijk naar Iran, naar Afganistan!

Ja, natuurlijk waar. Als je hier leeft, is het toch anders, uiteraard. De wereld van expats is klein, iedereen kent wel iemand die..
Daarbij = wat doet zoiets met het land..net nu het wat beter ging. Japanners die op werkbezoek zouden komen op arjens werk, zeggen af: too risky
Australie en de VS geven een negatief reisadvies naar Indo
enzovoort

Het zal allemaal wel weer voorbij gaan. Niet voor de mensen die getroffen zijn helaas. Wel voor mensen zoals ik. Even heel dichtbij, en dan...ach het gewone leven gaat weer verder...maar toch..iets bedachtzamer

'even bijpraten' nummer 2

Ondertussen is er niet zoveel gebeurd, althans 'spektakulairs'. Ja, we zijn naar singapore geweest, waar ik me volledig overgegeven heb aan de geneugten van het Hyatt hotel, het zwembad en een boek (helaas was het weer niet fantastisch), shopping, margarita's en mojito's. Een waar feestje dus, altijd heerlijk om in singapore te zijn, na dit toch wel heftige Jakarta. Maar goed, ook weer leuk om terug te zijn, in je eigen zwembad te zwemmen, te golfen (nou ja, niet iedere dag..het is net weekend geweest).

En verder het gewone leventje.....de nederlandse club, we hadden een 'helemaal uit je hoofd' quiz georganiseerd, in een leuke tent geleid door een hollander, veel mensen, ben bezig met 2 websites, van de dnc (de ned.club) en die van kdm(het projekt straatkinderen..die is met behulp van mijn neefje bas hopelijk eind van de zomer te bezichtigen! Zou fantastisch zijn).

Wel heel leuk, wb KDM...een van de moeilijkste dingen van zo'n projekt voor straatkinderen is die kinderen op een gegeven moment ook daadwerkelijk aan het werk te krijgen. We hebben nu een programma voor ze opgezet waar ze met behulp van een zgn netwerkgroep werkervaringsplekken kunnen bemachtigen en zodoende meer kans op een baan! In die groep zitten o.a. de direkteur van shangri lah hotel, een Mc Kinsey consultant, de opleidings direkteur van Holland america Line, met een heel netwerk van Nederlanders/europeanen achter zich: friesche vlag, danone, carrefour, van Melle, nou ja, nog veel meer. en het werkt: nu gaan al 4 jongens van kdm stage lopen bij internationale bedrijven, fantastisch toch!!

Eigenlijk gaat het grootste deel van mijn 'werk' tijd op aan kdm, en ik vind het helemaal geweldig. Proberen (op zijn indonesisch) die tent wat professioneler te maken, het doet me allemaal weer erg denken aan mijn lucifer tijd, alleen met minder hick ups rondom 60er jaren.
Nu is mijn tijd nog iets te verspreid, maar dat gaat veranderen in september!

Net een artikeltje voor de Paraplu (dat is het nederlandse expat glossy blad) geschreven over het onderwijssysteem in Indo, daar lusten de honden toch ook geen brood van..staat helemaal stijf van de korruptie..zo ook gezondheidszorg..zo ook
politie..zo ook .......
ik zal het artikeltje ook een keer in dit blog zetten..

Ook wel interessaant is het rhesus negatief bloed.....wist je dat maar 0.6 % van de indonesiers/z.o.aziaten rhesus negatief bloed heeft? Nou dat ziet er voor expats die een ongeluk krijgen niet veelbelovend uit als ze bloed nodig hebben. Daarom is er een zgn bloeddonor lijst opgezet. voor rhesuss negatief, in samenwerking met het rode kruis hier in jakarta. Degene die dat leidde is nu weg, en vroeg aan mij dit over tenemen. Ik doe dit nu samen met een ander nederlandse vrouw, die net als ik sedikit sedikit (beetje beetje) bahasa indonesia spreekt, en we werken samen met ibu Ninit, van het rode kruis, die sedikit sedikit bahasa Ingris (engels) kent, dus dat schiet lekker op.....nou ja, veel handen en voeten werk..maar als er een 'krisis' is, dan roep ik mijn indonesische kennissen er even bij....laatst haden ze A negatief nodig, dus arjen werd opgelijnd..afspraak gemaakt etc. en toen zei iemand dat dat helemaal niet kon als je net dengue gehad had.....dus dat ging uiteindelijk niet door...hadden we eindelijk een kans om bloed te geven.....

Nou ja, zo kan ik nog eindeloos doorgaan over het leven hier...volgende week in NL, dan frankrijk.............ik schrijf nog wel even vanuit frankrijk!!!!

Bijgaande fotoos ik als 'juf' bij de vuilnisbelt, Bantar gebang, en een foto met mij, Renie en Fali, de mensen met wie ik samenwerk en de leaders of KDM.

'even bijpraten'

Poos niet geschreven...moe, een beetje achter mezelf aanhollen omdat er veel achterstallig onderhoud was, en gelukkig ook veel leuke dingen. Tijdens onze dengue was lucia er, we zouden van alles leuks gaan doen o.a. naar bali....maar helaas..luus heeft ondertussen een uitstekende relatie met onze chauffeur putut opgebouwd, met wie ze uitstapjes maakte en die zich als haar 'chaperonne' opstelde.
2 weken geleden is ze weggegaan, en ongeluk komt nooit alleen: we misten de flight..vreselijk, en op zulke momenten haat ik jakarta: vanwege files, afzettingen in het verkeer etc. deden we er 4 uur over.....normaal 1 uur....wat een deceptie, uiteindelijk is ze dus de volgende dag met s'pore airlines weggegaan. En gelukkig is de week incubatie tijd over dus ze heeft iig geen dengue! We hebben wel nog samen een hele leuke tocht gemaakt naar bandung, hebben daar in de theeplantage geslapen in een prachtig minimalistisch resort, met uitzicht op de Tanguan Prahu, de vulkaan die we nog van onze jeugd kennen. Meer over onze tocht + fotoos op mijn travellog.

Een dag na Luus kwam francien, zij kwam echt om mijn leventje hier te leren kennen, dus ze is uitgebreid meegehobbeld naar vergaderingen van de werkgroep, naar kdm en andere projekten. We zijn wel een paar dagen naar Yokjakarta gegaan, uiterst relaxed, veel in de bedjak gezeten, en ons heerlijk de stad door laten rijden. borobudur gezien, een must, en ongelooflijk, er waren haast geen mensen....wauw maak je niet vaak mee!
en ondertussen kreeg Ujang ook dengue, de derde dus van onze kleine household en het blijkt dat er meer mensen hier in de buurt het hebben...dit moet je aan geven, dus dat gaan we volgende week doen, dan gaan ze door de hele buurt foggen om de nesten te vernietigen....ujang is ondertussen met veel gezucht en gesteun in het ziekenhuis opgenomen, dat is heel normaal voor indonesiers, wij moesten er niet aan denken...Ondertussen ben ik totaal paranoia geworden op dengue (als je het de 2e keer krijgt is het nog erger..), na het zwemmen ga ik helaas niet meer even lekker relaxen op onze ligstoelen, maar kleed me direkt weer aan...en uitgebreid de hele tjd smeren met dat vieze spul..je moet er wat voor over hebben..muggen, verkeer, polution, hoezo jakarta leuk???
En nu maar hopen dat francien het niet heeft......volgende week weten we het!

de ziekenboeg

Al een hele poos niets laten horen....
eerst was ik in singapore voor een endoscopie, om nu toch eens echt goed te onderzoeken waarom ik al zo lang diaree heb....hoera er kwam iets uit, Tropical Sprue, een dikke antibiotika kuur van 2 weken, en dan moest het gebeurd zijn....
Helaas pindakaas kregen zowel arjen als ik, heel solidair, daarna Dengue fever, hieronder wat info...

What is Dengue fever?

Dengue fever (pronounced Den-gay) is a viral infection caused by the female mosquito (Aedes aegypti and Aedes albopictus). Dengue fever occurs in tropical and sub-tropical regions and usually increases in the hot and humid months. Dengue fever is not a new disease. It was discovered several hundred years ago. In recent years, dengue fever has become a major international public health concern.

Dengue fever nicknamed "breakbone fever" because dengue patients usually express contorted movements due to intense joint and muscle pain. Benjamin Rush from Philadelphia, US, first described "breakbone fever" in 1780. Slaves who developed dengue fever in the West Indies were said to have "dandy fever" because of their posture and gait.

Dengue fever lasts for approximately 7 days, despite its sudden and acute onset. However, extra precautions should be taken after the recovery period. These precautions will help prevent severe illness from occurring in some people, such as dengue haemorrhagic fever (DHF) or dengue shock syndrome (DSS). These illnesses are potentially lethal and are today the leading cause of childhood mortality in several Asian countries.



How is Dengue fever transmitted?

Dengue viruses are transmitted to humans (host) through the bites of the female striped Aedes aegypti mosquito (vector). This variety of mosquito breeds easily during the rainy seasons but can flourish in peridomestic fresh water, e.g. water that is stored in plastic bags, cans, flowerpots and old tires. The dengue virus is transmitted to its host during probing and blood feeding. The mosquito may carry the virus from one host to another host and the mosquito is most active in the early morning and later afternoon. A mosquito bite can cause the disease. Incubation period occurs when the viruses has been transmitted to the human host. The period ranges from 3 to 15 days (usually lasting for 5-8 days) before the characteristics of dengue appear. During incubation time, the dengue viruses multiply.


What are the characteristics of Dengue fever?
The Dengue virus travels to various glands in the body where it multiples. It then travels to the bloodstream, affecting some changes to these blood vessels. The virus may cause the blood vessels to swell and leak. The spleen and lymph nodes may also become swollen. Patches of liver tissue may die. Furthermore, a process known as disseminated intravascular coagulation (DIC) occurs. During this process, chemicals used to clot blood are used up, and thus severe bleeding (hemorrhage) occurs internally as well as the skin.


The signs and symptoms of Dengue fever are as follows:
- High fever (104 F, 40°C)
- Chills
- Headache
- Red eyes, pain in the eyes
- Enlarged lymph nodes
- Deep muscle and joint pains (during first hours of illness)
- Loss of appetite
- Nausea and vomiting
- Low blood pressure and heart rate
- Extreme fatigue

Basically, dengue commences with high fever and other signs as listed above for 2 to 4 days. Then, the temperature drops rapidly and intense sweating takes place. After about a day with normal temperature and a feeling of well-being, the temperature rises abruptly again. Rashes (small red bumps) show up on the arms, legs and the entire body simultaneously along with fever. However, rashes rarely occur on the face. The palms of the hands and soles of the feet may be swollen and bright red. Although the patient may feel exhausted for several weeks, most cases of dengue take approximately one week to recover. Once a person recovers from dengue, he or she will have antibodies in their bloodstream which will prevent them from having a relapse for about a year.

Treatment
There is no specific treatment to shorten the course of dengue fever. Medications are given to alleviate the signs and symptoms. Aspirin should not be given to patients. It will cause severe bleeding. Hence, it is advisable to take paracetamol to relieve muscle and joint aches, fever and headache. The patient may be required to be sponged down with water at room temperature using a wet, squeezed out towel for about 20 minutes at a time. This will help to help lower the high temperature. Ice water should not be used for this purpose. However, bed rest is essential to a speedy recovery and the patient should consume plenty of water which will help to alleviate the illness. Patients should be kept in a room that has screens to prevent mosquitoes from entering or else under mosquito netting until the second period of fever has subsided. Hence, mosquitoes cannot bite them. If the patient is bitten then the dengue virus may be transmitted to the mosquito and then to another host.

-----------------------------------------------------------------------------
Nou ja, dat was dus het hele verhaal......en ik zal je vertellen, je bent zo ziek als een hond. Nu de 8e dag, dus recovery fase, wel HONDSMOE en JEUK

volgende keer hopelijk fully recovered!

nog even..de laatste resten van mijn 60ste verjaardag

ja..het is al een tijdje geleden en nog steeds ben ik niet gewend om te zeggen 'ik ben 60'...voelt ZO oud.....nu train ik mezelf wel, zeg het ook regelmatig, en voel me dan ook echt oud met een gemiddelde leeftijd hier van Nederlanders van ongeveer 35 jaar; het is ook echt 'leuk' om vaak te horen dat ze je stokoud vinden (ben je natuurlijk ook in hun ogen). Maar al met al helpt het niet om die leeftijd nou eens lekker te accepteren..die mensen die zeggen dat ze er van genieten.....die wijsheid heb ik nog niet bereikt, voorlopig....nou ja genoeg geklaagd..

als ik denk aan mijn verjaardag sec, vorig jaar augustus en weer de fotoos bekijk, is het puur genieten. Ver weg, en toch ook weer dichtbij. Het was heerlijk om zoveel van mijn dierbare vrienden bij me te hebben, een waar kado!

Nu had ik gevraagd of men geld wilde storten op mijn rekening, voor 2 dingen:
- een bijdrage voor een projekt waar ik mee bezig ben
- een schilderij gemaakt door een indonesiche painter

Om met het laatste te beginnen: hierboven zie je wat ik voor (niet zoveel geld) heb gekocht als herinnering aan Jakarta, en mijn 60e verjaardag, ik zag het en vond het zo toepasselijk, geen kunst met een grote K, wel een heel dierbare herinnering aan hier en mijn 60e verjaardag.Je ziet het helaas neit zo duidelijk op de foto..bus die je hier dagelijks voorbij ziet rijden, nummer met jakarta selatan erop, het deel van jakarta waar wij wonen, dus je begrijpt...

De rest van het geld (ongeveer 1000 E)heb ik besteed aan een projekt voor straat- kinderen waar ik op dit moment heel veel tijd in steek, KDM (de website is in de maak, zal het tzt opgeven).
Ten behoeve van een een edukatie-projekt waar we op dit moment mee bezig zijn,heb ik een laptop voor kdm gekocht, die intensief gebruikt wordt. Verder veel edukatief materiaal voor de kinderen, die ik vaak via het internet bestel (en wat dan weer vertaald wordt door de teachers en mijzelf). Als je meer wilt weten over dat projekt kan ik je info opsturen.

Het is leuk, iedere keer als ik de laptop zie, of het materiaal zie ik de gevers voor me en denk aan mijn verjaardag. Dierbaarder kan toch eigelijk niet toch? Dank jullie wel allemaal!

weekendje HONGKONG !

'even' voor 4 dagen Hongkong, toch nog 5 uur vliegen. dus veel te kort/ Vorig jaar, zelfde tijd, waren we er ook, om diana's, arjens kleindochter, verjaardag te vieren. direkt daarna is arjen naar Indonesie vertrokken, ik nog even naar frankrijk voor de laatste loodjes en ben toen afgereisd.
Het was dit keer heerlijk weer in Hongkong, ong 25 graden, stralend blauwe lucht, een feestje om er te zijn na de hitte van Jakarta. Alhoewel..pollution is er in Hongkong ook, vanuit mainland China, maar eerlijk gezegd nu niks van gemerkt.
en de dagen gingen snel voorbij. Op zondag, als vanouds, een van mijn favorieten in Hongkong, naar Stanley Market, een beetje mediterraan gebeuren, met een ongelooflijk leuke markt, een leuke boulevard met veel restaurants en terrassen. Er wonen ook een onevenredig aantal fransen, die zich begrijpelijk aangetrokken voelen tot de sfeer die het uitstraalt.
Fulco en Lisa wonen op de zgn midlevels, of te wel halverwege de berg van Hongkong Island uikijkend op de baai, spektakulair, een huis wat ze zullen missen, want ze gaan terug naar Europa in juni. Eerst komt in mei de tweede dreumes en daarna dus de verhuizing naar Brussel.
Maar goed, Stanley Market, eerst lekker geshopt, prachtige lakens gekocht, wat een feestje en nog wat ole ole voor het personeel (ik neem altijd standaard t-shirts voor ze mee dit keer: I love HK..wat origineel!!
De volgende dag naar SOHO, een leuke buurt in HK, veel galeries en leuke winkels, en daar in een voor ons bekend restaurant heerlijk gelunched. Wat is Hongkong dan civilized vergeleken bij jakarta, wat een enorm verschil! Jakarta is echt een enorme stad in een onwikkelingsland, dat is toch wel een pijnlijk verschil.
's middags met diana en ful met de starferry richting kowloon, lekker gewandeld aan de kade in dat heerlijk weer, en toen weer rustig terug.
En de volgende dag was het Diana's verjaardag, 's ochtends kadootjes uitpakken, en toen nog even de Peak op, met de Peaktram die naast hun flatgebouw stopt. Altijd ingewikkeld instappen, omdat het daar ongeveer het steilste stuk is,maar altijd spektakulair, die tram. Het bekende rondje gedaan, een geweldige wandeling rondom de peak, en toen werd het dus weer tijd om de koffer te pakken en terug te gaan naar het vliegveld. In hongkong is reizen naar het vliegveld gemakkelijk, bij central station (ong 10 mnuten van fulco's huis) check je in en lever je je bagage in, en gaat met de expresstrein naar het vliegveld, duurt ong 20 minuten. Kind kan de was doen.
Ja, en toen weer Jakarta, het huis en personeel wachtte, en alles was nog zoals het was..before.

een weekendje LEUK!

Het was een lang weekend, dit weekend, maandag 9 maart is Mohammed jarig, dus een vrije dag. Op dit moment is het 's ochtends prachtig weer, zelfs momenten dat het bijna de Provence lijkt, let wel, bijna, maar toch een aanzienlijk blauwere kleur dan dat je normaal hier ziet, in polluted Jakarta; ons ritueel ziet er dan als volgt uit: eerst ontbijt met een kop thee, toch meestal vroeg, om een uur of 6/7, daarna naar onze 'fitness' ruimte, arjen op de fiets en ik op de tread mill, dan zwemmen (en dat is HEEL LEKKER), en dan het toetje: door Emi bij het zwembad een glas verse jus d'orange geserveerd te krijgen met iig voormij een geschild appeltje. Het toppunt van verwennerij en luxe is dat! Dan wat lezen en daarna begint de dag dus pas echt (lees op dit moment De Prooi, over ABNAmro, leest als een detective!)

Maar goed - het weekend. Zaterdag 's middags naar een vernissage, met veel hedendaagse indonesische kunst, zaten wel mooie dingen bij maar uiteindelijk toch niks gekocht. Wel wat bekenden, dus ook nog gezellig! Toen naar Pacific Place, een nu een jaar oud GROOT shopping centre, met veel dure winkels. We waren tot nu toe eigenlijk alleen op de begane grond geweest en de basement, waar een enorme hoeveelheid restaurants zijn, maar nog nooit naar boven. Ik keek mijn ogen uit. Een verdieping zag eruit als een haven aan de Middellandse zee, je kon zelfs in een boot (zo'n St Tropez-achtig ding met groot achterdek...van zie mij nu zitten!) je biertje drinken op het water...leek Dubai wel. wij zijn naar een of ander pas geopend hip restaurant gegaan, Potato Head, lekker eten, goede sfeer. Daarna een verdieping hoger naar Blits Megaplex, naar de film. Je kunt daat ook bedden huren, en dan naar de film kijken, wordt je ook nog bediend. Moeten we natuurlijk wel een keer doen! We zijn naar Slumdog Millionaire gegaan, ik vond het een heftige film. Al die beelden zie je iedere dag aan je voorbij trekken hier, en je wordt dan weer erg gekonfronteerd met de verschrikkelijke kwetsbaarheid van kinderen.

Zondag zijn we naar het Java Jazz Festival geweest, het swingde echt! Merendeel waren indonesiers, er waren er duizenden! Grote zalen, goed georganiseerd, we kwamen ook nog bekenden tegen......leuk; kortom een echt swingende dag!
Had dat niet verwacht hier!

En vandaag ook nog vrij, vanmorgen heel vroeg gegolfd, wat een luxe..een prachtige golf in de bergen, en 's ochtends vanwege het mooie weer kan je die ook echt zien! Na 18 holes een nasi goreng gegeten, en toen een heerlijke massage genomen!
Nou deze dag kan dus ook niet meer kapot!

Net nog even JeanLoup, mijn grote bijna 90-jarige vriend uit Aups via Skype gesproken, ik zie dan ook soms Caramel door het beeld lopen, die nog steeds zijn oortjes spitst als ik hem roep! Heel dierbaar.Terug in frankrijk nemen we een hond!!!

de vuilnisbelt van jakarta

ja daar word je niet vrolijk van, van deze fotoos, he?! Ik kom zo eens in de twee weken op de vuilnisbelt om samen met andere vrouwen knutselles aan de kinderen te geven. Iedere keer als ik er kom, is het weer even heftig, hoe kunnen mensen zo leven, in de enorme stank, tussen de smerigheid en de vliegen, in hun kartonnen huisjes.........

Iedereen is bezig, de hele dag, de een verzamelt zwarte plastic zakjes, de ander witte, de een glas, de ander plastic, een enorme recycling vindt daar plaats. Voor elke kilo bij elkaar geraapt krijgen ze wat geld van een zgn middleman, die zijn kontakten heeft met bedrijfjes die het dan weer van hem kopen. Iedereen daar op die vuinisbelt verdient z'n geld aan het vuilnis.

De kinderen op de schooltjes (wij komen er in 2, ongeveer 200 kinderen in totaal)zijn veelal jong, zo ong tot 9/10 jaar, daarna worden ze volledig van school gehaald en moeten meehelpen het vuilnis te sorteren. De kleintjes krijgen 's ochtends les en helpen 's middags mee.
Je vraagt je af: zouden deze kinderen ooit in hun leven een andere woonplek kennen dan de vuinisbelt?

Een paar weken geleden was ik bij ibu Irene, zomaar een vrouw die zich het lot van deze mensen aantrok. Ze heeft een stuk terrein gehuurd in de kampong, vlakbij de belt, heeft dat terrein helemaal schoongemaakt, wat open ruimtes van bamboo gebouwd, een keuken en een soort werkplaats.
Nu komen daar 150 kinderen,krijgen onderwijs en een maaltijd, alleen 's ochtends, want alweer - 's middags wordt er gewerkt. Ze is ook begonnen met de kampong eromheen, schoongemaakt, voor een groep van ong 30 huisjes is er een wc aangelegd (die was er dus niet), en ze is langzaam bezig met gebouwtjes op te zetten waar ieder gezin dan een kamertje in bewoont. Er is een gezamenlijke keuken, en ze was bezig een moestuin met de mensen samen aan te leggen. Een ongelooflijk projekt, vond ik, ik zal er zeker meer over gaan schijven!En weer zo'n fantastische ontmoeting, weer zo een mens om in een lijstje te zetten.

het jakarta international choir

nou vergat ik helemaal het koor......
waar ik inzit....
dit is mijn 3e poging, 1e poging september, 2e poging november en nu dus sinds een maand de 3e poging.
In het begin werd ik met name een beetje moe, er werd te veel en te hard gelachen om niet zulke leuke grapjes, ...
bestaat uit ong 90% local people (leuk, jong, veel mannen - wat voor een koor uniek is...goede stemmen) 10% = expat, bestaande uit franse vrouwen die al heel lang hier wonen, een paar aussies, en ik ...nou ja...

we oefenen nu 'mamma mia' en een chinees lied, wat ik nog steeds niet kan uitspreken, behalve dat veel zinnen eindigen op fang, yang etc.

Maar goed, ik amuseer me, ga erheen per ojek (met emi (de maid ) haar man, die ojek is (ojek = motortaxi), dan zingen, erg serieus, en dan om 2100uur weer terug naar huis. Dan nog even zwemmen met arjen, naar bvn kijken en dan naar bed, dit is dus de maandagavond invulling..........

www.jicc.choir.com

b.b.h.h. (of te wel bezigheden buitenshuis hebbende)

Langzamerhand krijg / heb ik een steeds drukker programma. Dat is niet mijn verdienste trouwens, dat overkomt iedereen. Ik sprak laatst met een amerikaanse, die terug naar 'huis' (= oklahoma) moet, en die was TOTAAL in paniek...er is daar niets te doen behalve je met de maaltijden voor je man bezig te houden..nou werd die man ergens anders gestationeerd, dus dat schoot ook niet echt op.
(en ik moet eerlijk zeggen, ik heb dat ook soms....als ik denk aan terug in fr'rijk...maar dan zijn gelukkig de olijfbomen er nog...)

Je hebt roughly speaking, 2 soorten typen vrouwen hier (althans..er zullen er wel meer zijn, maar die ken ik nog niet). De mannen trouwens ter info, werken, vedienen dus het geld...
Je hebt teen eerst de vrouwen die zich erg in het sociale en kulturele vlak verdiepen, met name ook erg veel en lang lunchen, en ten tweede de vrouwen die zich meer bezighouden met de sociale aspekten van het leven hier. En ten derde trouwens heb je natuurlijk de moeders met de jonge kinderen, die zich uiteraard daar mee bezighouden en met de diverse scholen.
Als je zoals ik frank en vrij rondloopt, laat je je zelf vrij gemakkelijk verleiden tot allerlei 'klussen'. Eind december nam ik mezelf voor om me meer struktureel bezig te houden met een paar projekten, en niet meer zo te 'klussen', de werkelijkheid gebiedt me te zeggen dat de afdeling 'klussen' alleen maar is toegenomen. Tijd om dat even allemaal op te schrijven,om je een idee te geven over hoe het werkt hier,

I. Het overgrote deel van mijn tijd besteed ik aan de Werkgroep (www.werkgroep72.org), betekent projekten superviseren, zorgen dat het geld naar de goede projekten gaat, en aan sommige projekten besteed ik veel meer tijd. Aan KDM (projekt voor straatkk)bijv., waar ik vast al veel meer over geschreven heb, besteed ik 1 a 2 dagen p/week en doe leuke zinvolle dingen daar. VErder bezoek ik veel projekten, al over een paar geschreven in dit blog
2. ik schrijf wat artikeltjes voor de Paraplu, het nieuwsblad voor nederlandssprekenden, leuk!
3. ik ben bestuurslid van de Nederlandse Club (...) Dacht da thet niet zo veel werk was, maar nu moet ik de vrijmarkt organiseren voor nederlanders, wat VEEL werk is, maar goed, mn koordineren, van moeders die de rest doen, hopelijk...maar toch....de nederlandse club hier is goeiig, organiseren zgn thuisborrels, en ja ook oranje feestelijkheden, oranje bal (hoef ik niet te organiseren, gaan we ook niet heen!)), veel 30ers zijn lid, ze kennen elkaar allemaal van de scholen, dus je begrijpt..ik zit echt op m'n plek daar!!!
4. voor de Heritage Society (de kulturele klub van jakarta www.heritagesociety.com geloof ik)ben ik zgn co-chair van de library..dacht dat dat een rustig baantje was..valt tegen met name wanneer de bibliothekaresse ziek wordt en er een bommelding in het gebouw is.....
5. ieder jaar is er het UBUD writers festival (steeds bekender..wil daar in nov. a.s. heen!) en daar is een fundraising committee voor opgericht, daar doe ik dus ook aan mee, betekent allerlei dinners organiseren en zo (nou ja niet alleen hoor)
6. rhesus negative blood : maar 10% van de indonesiers hebben rhesus negatief bloed; er bestaat een adressen bestand van expats met negatief bloed om te geven aan degenen die het nodig hebben; ik en iemand anders gaan dat nu overnemen van iemand die het altijd gedaan heeft hier en vertrekt; betekent koordinatie en samenwerking met het rode kruis in jakarta.
7. dan zit ik nog op een digitale foto kursus..LEUK!!!
8. en doe ook nog een soort kursus contemporary indonesia art!! dat is helemaal leuk!!

doe toch ook nog wel wat sociaals...
ontvang bezoek uit NL..altijd LEUK!!!
en sport..loop op mijn treadmill,doe mijn buikspier oefeningen en zwem en GOLF (weekends)

en ga volgende week zaterdag koken met met een leuke indonesisiche man voor een gezelschap van 8 man/vrouw...bij ons thuis!

nou ja zo blijf je bezig, gelukkig vergt het huishouden nu wat minder energie, nog steeds Ujang, die zich 'gedraagt', en nu sinds begin december Emi,leuke energie, helemaal prima, hopelijk een blijvertje.......ze is helemaal TOP

zuster andre, een hollandse non in jakarta

hieronder een artikeltje wat ik schreef voorhet oranjenummer van de Paraplu, een blad voor nederlands sprekenden in jakarta. Over Sinar Pelangi, geleid en gestart door een bijzondere vrouw: zuster Andre

< o

FEB 09, Paraplu oranje nummer, van Anky van Geuns

ZUSTER ANDRE, EEN HOLLANDSE NON IN JAKARTA

Dit jaar heeft het Oranjecomitee besloten de Yayasan Sinar Pelangi

financieel te ondersteunen middels een veiling die gehouden wordt tijdens het Oranjebal op 25 april a.s. Hierbij een bijdrage van Werkgoep 72 over Sinar Pelangi.

De zuster in spijkerbroek & t-shirt

Sinar Pelangi betekent ‘uitstraling van de regenboog’. Kom je op het terrein van de stichting in Oost-Jakarta valt als eerste op hoe groot het is en hoe schoon en geordend. De regenboog die zuster Lemmers, of te wel zuster André in haar leven heeft gecreeerd, is een waar levenswerk.

Franciscanen zuster Lemmers, uit Purmerland Noord Holland, kwam 35 jaar geleden naar Jakarta, trok de sloppenwijken in langs de spoorwegen, en gaf hulp aan mensen die het hard nodig hadden. Niet in habijt maar gewoon in t-shirt en lange broek, en niet zozeer om te bekeren maar om te helpen.

Van het een kwam het ander, in 1992 kreeg ze de kans een polikliniekje op te zetten, gericht op de behandeling van kinderen met een fysieke handicap. Het ene na het andere gebouw is ondertussen opgezet, om de steeds groeiende stroom mensen plek te bieden, Momenteel zitten er meer dan 100 kinderen en jongeren, waarvan sommigen met hun ouders.

Verlaten kinderen

De meeste kinderen komen voor een behandeling van hazelippen, struma, klompvoetjes, brandwonden, kortom aandoeningen die na een of meerdere operaties min of meer herstelbaar zijn. Zo kunnen kinderen na de operaties terug naar hun familie.

Helaas worden kinderen met een handicap in Indonesie zelden als volwaardige mensen beschouwd en worden dan ook vaak achtergelaten. Zo startte zuster André de tweede straal aan haar regenboog: een weeshuis.Voor deze kinderen is Sinar Pelangi hun thuis, ze gaan naar buurtscholen, en volgen daarna opleidingen om een zelfstandig bestaan op te bouwen. Zuster André heeft zelf 2 babietjes in het zusterhuis verzorgd, kinderen met wie ze nog steeds een hechte band heeft....voor hen is zij een soort moeder. Alhoewel ze zelf zegt dat ze eigenlijk geen speciale band met bepaalde kinderen wil, is het overduidelijk: zij begint te stralen als die twee (nu 4 jaar) haar zien en op haar af rennen.

Iedereen kan aankloppen

Het is haar niet gemakkelijk gemaakt, als katholieke zuster in een moslimland. Dat is gelukkig verleden tijd en ze praat daar zeer vergoelijkend over. Men viert in Sinar Pelangi veel feesten: kerst, idulfitri, chinese newyear......alle godsdienstige hoogtepunten krijgen aandacht. Er is op het terrein ook een bidruimte voor de moslims.

Haar filosofie: je kunt alleen maar zoiets opbouwen als je respekt hebt voor alle geloven: respekt dwingt ook respekt af.

Kleine onderneminkjes

Om de kosten te drukken en om mensen een beroep te leren zijn er micro- onderneminkjes gestart: een kaarsenmakerij, een naai-atelier, een afdeling houtbewerking en een drukkerij. Daarbij is er het aangenomen werk, zoals tassen maken voor winkels, e.d. Zuster André is dan een echte zakenvrouw: voor niks gaat de zon op.

Een zevendaagse werkweek

Naast een strukturele jaarlijkse bijdrage van het Liliane fonds, en andere eenmalige bijdragen van gevers uit Nederland en Indonesie, gaat zuster André iedere zondag kerken langs en vertelt ze haar verhaal. Dan wel in habijt trouwens. Zo haalt ze aardig wat geld op.

Werkgroep 72 heeft reeds een langdurige relatie met zuster André.

De kliniek

Vrijwel iedere dag wordt er wel een kind of jongere geopereerd, gemiddelde kosten 10 miljoen Rupiah. In de loop der jaren heeft zuster André een hechte samenwerking met chirurgen in een heel aantal ziekenhuizen opgebouwd die voor een vriendenprijs opereren. Om de kosten echter nog verder te drukken (merendeel van de kosten zijn ziekenhuis kosten) is zij een aantal jaren geleden begonnen met de bouw van een kliniek, waar ruimte is voor ongeveer 20 bedden. Een enorm werk, werk wat zij heeft gekoordineerd en begeleid, en voor een groot deel zelf heeft ontworpen. De kliniek is nu klaar, prachtig, een nieuwe straal aan haar regenboog.

En nu de inrichting nog. Daar is dus geld voor nodig, o.a. via de opbrengsten van de veiling op het Oranjebal. Laten we ons best doen!

www.sinarpelangi.or.id

www.werkgroep 72.org

bezoek van marijke!

het leuke van bezoek is, dat je allerlei 'gewone' dingen doet en die dan ziet met de ogen van de ander. Zo ook dit bezoek van Marijke, een vriendin uit frankrijke en amsterdam. Op weg naar Australie. Via Laos. Haar weblog is te volgen via marijke regusseenzo(.....)mentioned hiernaast. Veel leuke recepten!
Met Marijke veel gedaan, naar het projekt voor de straatkinderen, Puncak, brunchen in de Four Seasons, Manga Dua (een GROTE indonesische mall....waar je helemaal GEK wordt van de mensen en koopwaar), Heritage Society, en een bezoek aan de vuilnisbelt (zie foto met de kindjes in de klas)....altijd zo heftig zo'n bezoek.

En nu is ze weer weg, en het leven gaat ook gewoon weer z'n eigen gang. Heb het op dit moment druk met allerlei projekten bezoek, ik heb wat artikeltjes geschreven over 2 projekten en zal ze downloaden op dit blog, dan zie je waar ik mee bezig ben.
Ik zal volgende keer eens uitgebreid vertellen waar ik zoal mee bezig ben.
Voor nu...I call it a day!

Gong Xi Fa Cai .. Selamat Tahun Baru Cina!

Ja, ik kwam dus ongeveer met Chinese Newyear weer terug in Jakarta. Dit Chinees Newyear opgedragen aan mijn moeder, die zo veel resilience heeft. In het jaar van de OS. Je bent zelf geboren in het jaar van de TIJGER, 1914, het woord zegt het al, lenig, ook van geest, en dat bewijs je nu weer. Dat dit jaar een jaar zijn waar je nog een beetje genieten mag van het leven, mam!

Het jaar van de OS wat zegt dat nog meer??? Na het jaar van de RAT (o wee ik ben geboren in het jaar van de rat..hel en verdoemenis in het jaar 2008!!!!) , wordt dit jaar consolidatie, het ontbreekt aan vuur, dus grote veranderingen zijn er niet. wie is nog meer geboren in het jaar van de OS???? Barack Obama...is dat nu een goed teken????

een chinese guru op dit gebied over het jaar 2009:

"Whatever it is that you do, 2009 is a time to consolidate and re-examine your goals and businesses. It is also a time to cut cost and wastage in order to maximise your output and productivity.

"For the working people, it’s advisable to set aside funds for rainy days."

"The Ox year will benefit those who are hard working as the animal is a beast of burden. So do not try to push away responsibilities and duties if you do not want to experience any shortfall in fortune."

nou..duidelijk toch????? nothing really important will happen this year.........of toch wel?????

who knows?

kerst en oud&nieuw in JakartaHAPPY2009

mensen hier keken mij wat medelijdend aan toen ik vertelde dat we de kerstdagen in jakarta door zouden brengen.....what's there to do???? En eerlijk gezegd, zag ik er ook niet naar uit. Achteraf echter was het gezellig, zoals de fotoos laten zien (ook dat video/foto filmpje wat ik samen met bas maakte is leuk en geeft een 'beeld). Veel gekrioel rondom het zwembad wat voor Diana, de kleindochter van arjen natuurlijk een groot feest was. Met Camilla, een vriendin uit Kuala Lumpur, Bas en Francine, en natuurlijk Fulco en Lisa, die duidelijk steeds meer ontspanden en de kleine diana werd het toch nog leuk!!
Begon vrij dramatisch begin december toen mijn maid weer eens wegliep (ondertussen had ik er al 5 (ja VIJF) versleten in 6 maanden. Uiteindelijk lag dat dus aan de house boy die we hier hebben , die ik volstrekt hysterisch heb uitgelegd dat als de volgende vertrok, hij linea rekta ook, met een grote boog het hek uit, wat leidde tot dramatische huilbuien van Ujang (ondertussen omgedoopt tot lapschwans, een woord van mijn moeder, weer opnieuw geintroduceerd door mijn zuster alice).
Maar goed toen kwam Emi. Aan de poort, ze zocht werk, dus proberen maar, geen referenties, niks. Wel lief. De eerste dag (Bas was net koud een dag hier) maakt ze schoon nou ja, dus niet. Ik weer hysterisch (merkwaardig hoe dit soort dingen op een gegeven moment totaal je leven kunnen beheersen...). Toen nam gelukkig Bas het over en is het hele huis met haar doorgewandeld (nou moet je weten dat bas meer dan 10 jaar professioneel schoonmaakwerk werk heeft verricht in het bedrijf van zijn oom: hij is EXPERT) , zij was volledig gecharmeerd van Bas, leergierig, dus tot nu toe is Emi een welkome aanwinst in dit kleine huishouden. Koken kan/kon (ze leert snel) niet, dus we hadden nog een probleem voor het kerstdiner. Uiteindelijk hebben we een TOP dinner met turkey, pumpkinsoup, en custardpudding voorgeschoteld gekregen door 5 jongens die een hele dag onze keuken bezet hielden. Het was veel, wij, het voltallige personeel en alle aanverwante families hebben er twee dagenvan kunnen eten, en dit alles voor 100 Euro, voor hier heel veel..maar.....

Nou ja, verder dus helemaal NIETS gedaan tijdens de kerst vakantie, ik werd er wel erg moe van!
Dus nu, ondanks dat het erg gezellig was, blij dat het leven van alledag weer is begonnen. Het leven van alledag is incluis Bas, die langzamerand een oude bekende aan het worden is bij KDM het projekt voor straatkinderen, waarover spoedig meer.