Ja, de maand in Nederland en Frankrijk zit erop. Een maand vol tegenstrijdige gevoelens: afscheid van het huis van mijn moeder, waar zij toch ongeveer 50 jaar in heeft gewoond. Het huis op het Phloxplein had iets vanzelfsprekends, alsof het er altijd was en altijd zou blijven. Je weet wel dat het eindig is...maar toch.
Iedereen die het huis van zijn ouders opruimt, zal hetzelfde tegenkomen: wat gooi je weg, wat bewaar je, generaties die aan je voorbij gaan, de vergankelijkheid van het leven. En toen alles achter de rug was, huis leeg, overdracht, toen werd mijn moeder ziek. Alsof het huis het laatste was wat haar nog bond. Ze werd eigenlijk niet meer echt beter. In het begin herkende ze je nog, later niet meer, ver weg,zo oud, zo breekbaar.En nu ligt ze daar,goed verzorgd, maar toch. Hoe lang gaat het nog duren?
Met gemengde en verdrietige gevoelens terug in Indonesie. Het leven gaat verder, maar mijn gedachten zijn bij haar.
Ondertussen, een paar dagen later, was mijn zusje Tineke bij haar. Ze werd wakker en zei: 'enig', en nog eens 'enig, wat een leuk feest!'......ze vierde dus feest,en - zoals de verpleeghuis arts zei: ze is aan haar zoveelste leven begonnen........
No comments:
Post a Comment