zuster andre, een hollandse non in jakarta

hieronder een artikeltje wat ik schreef voorhet oranjenummer van de Paraplu, een blad voor nederlands sprekenden in jakarta. Over Sinar Pelangi, geleid en gestart door een bijzondere vrouw: zuster Andre

< o

FEB 09, Paraplu oranje nummer, van Anky van Geuns

ZUSTER ANDRE, EEN HOLLANDSE NON IN JAKARTA

Dit jaar heeft het Oranjecomitee besloten de Yayasan Sinar Pelangi

financieel te ondersteunen middels een veiling die gehouden wordt tijdens het Oranjebal op 25 april a.s. Hierbij een bijdrage van Werkgoep 72 over Sinar Pelangi.

De zuster in spijkerbroek & t-shirt

Sinar Pelangi betekent ‘uitstraling van de regenboog’. Kom je op het terrein van de stichting in Oost-Jakarta valt als eerste op hoe groot het is en hoe schoon en geordend. De regenboog die zuster Lemmers, of te wel zuster André in haar leven heeft gecreeerd, is een waar levenswerk.

Franciscanen zuster Lemmers, uit Purmerland Noord Holland, kwam 35 jaar geleden naar Jakarta, trok de sloppenwijken in langs de spoorwegen, en gaf hulp aan mensen die het hard nodig hadden. Niet in habijt maar gewoon in t-shirt en lange broek, en niet zozeer om te bekeren maar om te helpen.

Van het een kwam het ander, in 1992 kreeg ze de kans een polikliniekje op te zetten, gericht op de behandeling van kinderen met een fysieke handicap. Het ene na het andere gebouw is ondertussen opgezet, om de steeds groeiende stroom mensen plek te bieden, Momenteel zitten er meer dan 100 kinderen en jongeren, waarvan sommigen met hun ouders.

Verlaten kinderen

De meeste kinderen komen voor een behandeling van hazelippen, struma, klompvoetjes, brandwonden, kortom aandoeningen die na een of meerdere operaties min of meer herstelbaar zijn. Zo kunnen kinderen na de operaties terug naar hun familie.

Helaas worden kinderen met een handicap in Indonesie zelden als volwaardige mensen beschouwd en worden dan ook vaak achtergelaten. Zo startte zuster André de tweede straal aan haar regenboog: een weeshuis.Voor deze kinderen is Sinar Pelangi hun thuis, ze gaan naar buurtscholen, en volgen daarna opleidingen om een zelfstandig bestaan op te bouwen. Zuster André heeft zelf 2 babietjes in het zusterhuis verzorgd, kinderen met wie ze nog steeds een hechte band heeft....voor hen is zij een soort moeder. Alhoewel ze zelf zegt dat ze eigenlijk geen speciale band met bepaalde kinderen wil, is het overduidelijk: zij begint te stralen als die twee (nu 4 jaar) haar zien en op haar af rennen.

Iedereen kan aankloppen

Het is haar niet gemakkelijk gemaakt, als katholieke zuster in een moslimland. Dat is gelukkig verleden tijd en ze praat daar zeer vergoelijkend over. Men viert in Sinar Pelangi veel feesten: kerst, idulfitri, chinese newyear......alle godsdienstige hoogtepunten krijgen aandacht. Er is op het terrein ook een bidruimte voor de moslims.

Haar filosofie: je kunt alleen maar zoiets opbouwen als je respekt hebt voor alle geloven: respekt dwingt ook respekt af.

Kleine onderneminkjes

Om de kosten te drukken en om mensen een beroep te leren zijn er micro- onderneminkjes gestart: een kaarsenmakerij, een naai-atelier, een afdeling houtbewerking en een drukkerij. Daarbij is er het aangenomen werk, zoals tassen maken voor winkels, e.d. Zuster André is dan een echte zakenvrouw: voor niks gaat de zon op.

Een zevendaagse werkweek

Naast een strukturele jaarlijkse bijdrage van het Liliane fonds, en andere eenmalige bijdragen van gevers uit Nederland en Indonesie, gaat zuster André iedere zondag kerken langs en vertelt ze haar verhaal. Dan wel in habijt trouwens. Zo haalt ze aardig wat geld op.

Werkgroep 72 heeft reeds een langdurige relatie met zuster André.

De kliniek

Vrijwel iedere dag wordt er wel een kind of jongere geopereerd, gemiddelde kosten 10 miljoen Rupiah. In de loop der jaren heeft zuster André een hechte samenwerking met chirurgen in een heel aantal ziekenhuizen opgebouwd die voor een vriendenprijs opereren. Om de kosten echter nog verder te drukken (merendeel van de kosten zijn ziekenhuis kosten) is zij een aantal jaren geleden begonnen met de bouw van een kliniek, waar ruimte is voor ongeveer 20 bedden. Een enorm werk, werk wat zij heeft gekoordineerd en begeleid, en voor een groot deel zelf heeft ontworpen. De kliniek is nu klaar, prachtig, een nieuwe straal aan haar regenboog.

En nu de inrichting nog. Daar is dus geld voor nodig, o.a. via de opbrengsten van de veiling op het Oranjebal. Laten we ons best doen!

www.sinarpelangi.or.id

www.werkgroep 72.org