de verlaten kinderen

Laatst was ik, vanwege een projekt , bij het Cipto, een van de grootste ziekenhuizen van jakarta. Wij sponsoren een projekt dat zich bezighoudt met kinderen met kanker, met infektieziektes en kinderen die op de afdeling neonathologie zitten. Geen vrolijk gezicht uiteraard allemaal. In Indonesie heerst met name leukemie en een soort oogkanker, resultaat is dat er een oog wordt weggehaald. Dan is het kind nog wel levensvatbaar. Vaak gebeurt het echter dat ouders niet terugkomen voor een volgende chemotherapie, of veel te laat komen, betekent dat ong 60% van de kinderen eigenlijk onnodig sterft Vaak zijn de ouders bang voor de kosten, ze moeten een soort bewijs van onvermogen halen bij het dorps- of wijkhoofd, maar...daar moeten ze ook weer geld voor betalen.......wat ze niet hebben..vicieuse cirkel.
Verder erg geschrokken bij de afdeling infectieziekten, waar ook ondervoede kinderen lagen. Een meisje van 11, denkend aan de beelden van biafra vroeger, met een vrij welvarende moeder naast zich, een klein kindje van 3 maanden, met zo'n oud verwrongen gezichtje.....dat sneed werkelijk door je ziel. Maar wat wil je ook, een heleboel van dit soort hele eenvoudige moeders voeren hun kinderen alleen maar met met bakmi, een soor bami uit een pakje....
Toen werden we naar een klein kamertje geleid, zo 5x5 waar tegen de muur aan ong 15 bedjes stonden met gezonde kinderen erin, tussen de 3 maanden en 3 jaar. Die kinderen waren verlaten door hun moeder, ofwel er was iets met de kinderen of de ouders/moeder waren te arm om dit kind nog te eten te geven. Die kinderen gaan uiteraard naar een orphanage, echter eerst moet er 3x in de krant staan met een tussenperiode van 2 weken dat dit kind opgehaald kan worden Pas daarna kan het kind verwezen worden naar het weeshuis waar dan ook nog plaats moet zijn. Zo lagen daar dus kindjes waar niets mee gebeurde, de hele dag niet, de hele week niet, de hele maand niet. Ze kregen hun natje en hun droogje, werden verzorgd, maar voor de rest was er geen personeel om zich met hun bezig tehouden.....hartverscheurend. De kinderen zaten alleen maar apatisch voor zich uit te staren.

We hebben nu een vrouwen groep opgericht (de bedoeling zwaan kleef aan) die eens per week naar de kinderen toe gaat en met ze gaat spelen, Het enige wat nodig is , is een deken, wat speelgoed, en een beetje liefde.
Wordt vervolgd, we gaan er volgende week voor het eerst heen.