artikeltje in de paraplu

dit is een artikeltje van mij geschreven voor de Paraplu, het Nederlandse 'glossy' magazine van afgelopen november.Ik heb daar een rubriek Jakarta 'hardship' en doe interviews.
Ik ben net bezig met het boek 'the Help' of (ih nederlands) keukenmeidenroman.......gelukkig geen racisme in het spel hier, maar toch....

Jakarta Hardship

Personele ‘hardship’

Een van de ‘hardship’ zaken in Jakarta is het hebben van personeel. En - er wordt wat over afgeklaagd.
Zoals bijna iedereen heb ook ik problemen in het begin van miijn verblijf hier gehad en heb wat afgetobd.
Ik heb ongeveer 5 pembantus gehad, voordat ik uiteindelijk de goede had, in ieder geval eentje, die opgewassen was tegen de ‘houseboy’ die ik geerfd had.

Ik had er eentje die niets wist van elektrische apparaten en voor het eerst in haar leven in een auto zat, toen ik haar meenam naar de Hero. Helemaal niks kon en dus alleen maar zat.
Ik had er eentje die naast mij aan tafel, wanneer ik aan het werk was, een kwartier 15 cm tegel aan het vegen was, totdat ik haar zei dat ik het wel welletjes vond (let wel: iedere dag het zelfde ritueel!....Padma, sudah!!!!).
Ik had er eentje die een broertje dood had aan hygiene waardoor wij een amoebe hebben opgelopen.

Wij hadden een chauffeur die er een gewoonte van maakte de auto te gebruiken als wij op vakantie waren (en wij wisten natuurlijk van niets). Een keer werd hij op heterdaad betrapt, en dus ontslagen. Toen wij hem gefrustreerd vroegen (want we vonden het heel vervelend allemaal), waarom hij het had gedaan, zei hij, totaal niet schuldbewust: ‘But mister, I have a big family, I need a big car’. Tja, vanuit zijn standpunt…..
En dat valt me zo op hier, de weinige gene. Laatst was ik iets kwijt en vroeg of de staff het misschien gezien had. Onze tuinman beende enthousiast naar onze slaapkamer (hallo, wat heeft hij daar te zoeken dan??), en haalde het verloren voorwerp triomfantelijk uit een la…….totaal geen gene date het misschien toch wel raar was, dat hij wist wat er zich in mijn lades bevond.

Ook het gedoe met geld. Altijd wil mijn pembantu weten hoeveel iets kost; ik durf dan soms het bedrag niet te noemen, omdat het voor haar vaak een paar maanden salaris is…..ik verberg dan de bon….maar soms vindt ze hem en laat het me dan triomfantelijk zien: “mahal sekalih!’ Alweer geen gene.

Ja, dat gedoe met geld. Laatst kwam de tuinman met een hele lijst met dingen voor de tuin die hij nodig had. Dat gebeurt vaak op de meest onmogelijke momenten, en ik duik dan in mijn tas, vraag hoeveel het kost en geef dat bedrag dan. En dan krijg ik braaf de (geschreven) bon met precies het bedrag wat ik gegeven heb. Tja……men mag van mij best wel wat bijverdienen, hoor, maar toen de ‘geerfde’ houseboy ons slecht water in containers gaf, (die zijn goedkoper dan de echte container flessen, te herkennen aan een verbroken zegel van aqua), om zo een centje bij te verdienen, had ik het echt wel even helemaal gehad. En hebben we echt afscheid van hem genomen (hij kende zijn ‘rechten’ en wilde 3 maanden salaries mee……)

Het is soms leuk om te onderzoeken hoe je personeel een ‘centje bij kan verdienen’, en ze doen het allemaal.
Soms op een super creatieve manier. Overal worden kleine dealtjes gesloten, overal blijft er iets ‘tussen’ zitten. Laatst wilde ik van laundry service veranderen, mijn pembantu was falikant tegen. Toch doorgezet, en de eerste keer kwam ze direct naar me toe dat het niet goed was….er zaten nog vlekken op het overhemd (vlgs mij had ze die er zelf ingemaakt..). Maar ja, gedoe om daar tegen in te gaan, we zijn nu weer bij de oude, vriendjes van haar om de hoek, en iedereen weer gelukkig. Mag ze ook een centje bij verdienen..ja toch?
De lampen bij ons thuis..nog nooit heb ik zoveel nieuwe lampen moeten kopen (of nee, kopen doet de tuinman met de geschreven bonnetjes). Volgens mij verwisselt hij na een paar weken de nieuwe lampen met de oude, en dan moet ik weer 3 nieuwe lampen betalen. Soms krijg ik daar genoeg van, koop de lampen zelf en gooi de oude lampen in de vuilnisbak, na ze eerst kapot te hebben gemaakt. Maar ja, susah….al snel is alles weer als vanouds.

Dus ….hier in Jakarta geldt ook de aloude uitdrukking: ik wens u veel personeel!