het openbaar vervoer in Jakarta..een waar avontuur

Een paar dagen geleden besloten Alice en ik met het openbaar vervoer naar Mangga Dua te gaan, een enorm shopping centre, waar je van alles copy/fake kunt kopen. Alice wilde nog een paar tassen op de valreep kopen. Zelfs met de auto is het VER, en druk. We hebben er wel eens 3 uur over gedaan (en toen moesten we ook weer terug ahem). Ik had goede verhalen gehoord over de TransJakarta, een bus die een aparte busbaan heeft. Als jij in de file staat, dan schieten die bussen je met een enorme vaart voorbij. En de bus brengt je bijna tot Mangga Dua, even bajai nemen en je bent er.
Vanuit ons huis moesten we eerst met de bus naar Blok M, zo'n bus zonder airco, waar iedereen altijd uithangt. Voor mij ook de eerste keer. Het was die dag uitzonderlijk warm, betekent dat de douche weinig helpt want je blijft nat. Ik was mijn waaier vergeten en als eerste beste TRUT (ik was niet helemaal bij de les die ochtend) had ik mijn tas met m'n hele hebben en houden meegenomen, dwz creditcards, geld etc. HANDIG...
Emy ging mee, om ons de weg te wijzen. De hele bus bemoeide zich met ons, althans de vrouwen en gaven ons goede raad. HATIHATI EXTRA, SEKALIH !!! (heeeeel erg voorzichtig)....ze moesten eens weten wat ik allemaal in mijn tasje had (ik was ook nog net naar de bank geweest ...).

Het was warm in de bus, en het duurde eindeloos. De Kopaja bussen hebben geen aparte busbaan. En ook geen eigen haltes. Mensen kunnen in- en uitstappen waar ze willen. Jakarta heeft nieuwe bussen besteld, een beetje meer gerieflijke, maar die krijgen dan wel haltes. Enorme protesten zijn er geweest, dus nu - als straf - blijven die oude nog een poosje rijden. Iedereen weer tevreden. Na een uur in een hossende klotsende warme bus, kwamen we bij Blok M aan. Emy ging ons voor hoe we bij de loketten van de TransJakarta bus een kaartje moesten kopen. Duur was het niet, 3500 RP p/p (is ongeveer 30 eurocent), de Kopaja bus kostte 10 cent.

Enfin en toen in de rij. Er stonden 100en mensen te wachten op de bus. Dicht op elkaar (o,o, annie met haar tasje). Om de 10 minuten kwam er een bus, waar een aantal mensen in konden en toen ging de deur weer dicht. Een enorm gedrang. Wij konden er in bij de 4e bus. En er was gelukkig een plek om te zitten! Er was wel Airco, maar je moest toch wel erg stil blijven zitten om niet te warm te worden op je plek van 20 cm, dicht tegen anderen aan. Na ongeveer 1.5 uur kwamen we aan bij de Kota, het treinstation in noord-Jakarta. Ook weer een enorme mensenzee. Dit alles was trouwens niet op rush hour....het was ongeveer 11 uur 's ochtends. Maar Jakarta is altijd vol. Toen hadden we de keuze in een Angkot of een bajai. Een Angkot is een soort klein busje, waar nog 13 mensen in kunnen, privé gerund, en een bajai zijn die kleine tuktuks...zie foto. Ik zag de bui al hangen in die overvolle angkots dus we kozen voor de bajai. Verreweg het snelste vervoermiddel in Jakarta is de ojek, de motor taxi. Steeds meer in trek, vanwege de steeds erger wordende files. Ik neem vaak een ojek bij mij in de buurt.
Maar goed ons avontuur met het openbaar vervoer was na bijna 3 uur afgelopen, nou kan ik tenminste zeggen dat ik het gedaan heb.......terug hebben we een taxi genomen..... die deed er 2 uur over, kostte ongeveer 12 Euro, en was een stuk gerieflijker!

artikeltje in de paraplu

dit is een artikeltje van mij geschreven voor de Paraplu, het Nederlandse 'glossy' magazine van afgelopen november.Ik heb daar een rubriek Jakarta 'hardship' en doe interviews.
Ik ben net bezig met het boek 'the Help' of (ih nederlands) keukenmeidenroman.......gelukkig geen racisme in het spel hier, maar toch....

Jakarta Hardship

Personele ‘hardship’

Een van de ‘hardship’ zaken in Jakarta is het hebben van personeel. En - er wordt wat over afgeklaagd.
Zoals bijna iedereen heb ook ik problemen in het begin van miijn verblijf hier gehad en heb wat afgetobd.
Ik heb ongeveer 5 pembantus gehad, voordat ik uiteindelijk de goede had, in ieder geval eentje, die opgewassen was tegen de ‘houseboy’ die ik geerfd had.

Ik had er eentje die niets wist van elektrische apparaten en voor het eerst in haar leven in een auto zat, toen ik haar meenam naar de Hero. Helemaal niks kon en dus alleen maar zat.
Ik had er eentje die naast mij aan tafel, wanneer ik aan het werk was, een kwartier 15 cm tegel aan het vegen was, totdat ik haar zei dat ik het wel welletjes vond (let wel: iedere dag het zelfde ritueel!....Padma, sudah!!!!).
Ik had er eentje die een broertje dood had aan hygiene waardoor wij een amoebe hebben opgelopen.

Wij hadden een chauffeur die er een gewoonte van maakte de auto te gebruiken als wij op vakantie waren (en wij wisten natuurlijk van niets). Een keer werd hij op heterdaad betrapt, en dus ontslagen. Toen wij hem gefrustreerd vroegen (want we vonden het heel vervelend allemaal), waarom hij het had gedaan, zei hij, totaal niet schuldbewust: ‘But mister, I have a big family, I need a big car’. Tja, vanuit zijn standpunt…..
En dat valt me zo op hier, de weinige gene. Laatst was ik iets kwijt en vroeg of de staff het misschien gezien had. Onze tuinman beende enthousiast naar onze slaapkamer (hallo, wat heeft hij daar te zoeken dan??), en haalde het verloren voorwerp triomfantelijk uit een la…….totaal geen gene date het misschien toch wel raar was, dat hij wist wat er zich in mijn lades bevond.

Ook het gedoe met geld. Altijd wil mijn pembantu weten hoeveel iets kost; ik durf dan soms het bedrag niet te noemen, omdat het voor haar vaak een paar maanden salaris is…..ik verberg dan de bon….maar soms vindt ze hem en laat het me dan triomfantelijk zien: “mahal sekalih!’ Alweer geen gene.

Ja, dat gedoe met geld. Laatst kwam de tuinman met een hele lijst met dingen voor de tuin die hij nodig had. Dat gebeurt vaak op de meest onmogelijke momenten, en ik duik dan in mijn tas, vraag hoeveel het kost en geef dat bedrag dan. En dan krijg ik braaf de (geschreven) bon met precies het bedrag wat ik gegeven heb. Tja……men mag van mij best wel wat bijverdienen, hoor, maar toen de ‘geerfde’ houseboy ons slecht water in containers gaf, (die zijn goedkoper dan de echte container flessen, te herkennen aan een verbroken zegel van aqua), om zo een centje bij te verdienen, had ik het echt wel even helemaal gehad. En hebben we echt afscheid van hem genomen (hij kende zijn ‘rechten’ en wilde 3 maanden salaries mee……)

Het is soms leuk om te onderzoeken hoe je personeel een ‘centje bij kan verdienen’, en ze doen het allemaal.
Soms op een super creatieve manier. Overal worden kleine dealtjes gesloten, overal blijft er iets ‘tussen’ zitten. Laatst wilde ik van laundry service veranderen, mijn pembantu was falikant tegen. Toch doorgezet, en de eerste keer kwam ze direct naar me toe dat het niet goed was….er zaten nog vlekken op het overhemd (vlgs mij had ze die er zelf ingemaakt..). Maar ja, gedoe om daar tegen in te gaan, we zijn nu weer bij de oude, vriendjes van haar om de hoek, en iedereen weer gelukkig. Mag ze ook een centje bij verdienen..ja toch?
De lampen bij ons thuis..nog nooit heb ik zoveel nieuwe lampen moeten kopen (of nee, kopen doet de tuinman met de geschreven bonnetjes). Volgens mij verwisselt hij na een paar weken de nieuwe lampen met de oude, en dan moet ik weer 3 nieuwe lampen betalen. Soms krijg ik daar genoeg van, koop de lampen zelf en gooi de oude lampen in de vuilnisbak, na ze eerst kapot te hebben gemaakt. Maar ja, susah….al snel is alles weer als vanouds.

Dus ….hier in Jakarta geldt ook de aloude uitdrukking: ik wens u veel personeel!

de laatste 3 maanden....

Alweer maanden niet geschreven...niet omdat het hier rustig was....maar het kwam er niet van.
Nu zijn echt de laatste 3 maanden aangebroken. Arjen werkt nog tot 1 maart, daarna houdt alles op hier: geen verblijfsvergunning meer, en nog erger..geen medische verzekering...dus terug naar europa, althans rondom die tijd. Een heleboel dingen zijn/worden: voor de laatste keer. Een zekere nostalgie maakt zich nu al van mij meester.

Yayan, onze driver weet dat we weggaan: arjen zit vaak nu met zijn (Thaise) opvolger in de auto en tja yayan is niet gek. Volgend probleem is.....hoe vertel ik het emy en de houseboy wondo. Dan merk je ook hoe afhankelijk ze van je zijn, en wat een schatten. Meelevend met alles, een beetje 'familie' geworden. enfin, mij is gezegd dat ik het zo laat mogelijk moet vertellen...ik zal iig mijn best doen een baan voor hun te vinden. Voor emy zal wel lukken denk ik, voor wondo.....goedwillend maar is zelfs niet in staat bahasa indonesia te praten, hij praat alleen maar een soort dialect javaans (absoluut onverstaanbaar voor een leek als ik); ik hoop dat ik ze als couple kan 'verkopen'. Verder is gelukkig yayan onder de pannen, die kan zo goed als zeker bij de opvolger van Arjen gaan werken.

Alice, mijn oudste zus, is hier 2 weken geweest. We zijn naar Cambodja geweest, samen (voor mij laatste keer) naar Bantar Gebang, de vuilnisbelt,voor de knutselklas en naar het huisje van Emy (zie de foto's).
De laatste maanden wil ik nog erg van ZO Azie genieten, vandaar Cambodja en daarvoor India. Met Kerst en Oud&Nieuw gaan we naar WestJava en Bali...kan slechter..samen met Arjens zoon Fulco, Lisa en de kinderen.
Dus ga ook wat regelmatiger bloggen.....jullie horen dus weer van me!