We kennen Caramel al jaren; eigenlijk al direkt toen we het huis kochten, werd hij onze 'aanloop'hond. En het kontakt werd steeds inniger, vooral de laatste jaren voordat we naar Indo gingen, kwam hij ongeveer iedere dag, bleef slapen, wandelden iedere dag...Verbazingwekkend wat je voor band met zo'n hond krijgt. Voor mij eigenlijk de eerste keer dat ik de magie voelde die je kunt hebben met een hond. Als hij me een tijdje niet had gezien, danste hij waanzinnig van vreugde om me heen, en zelfs nu, als ik hem in geen maanden heb gezien, komt hij iedere dag, volgt me bij iedere stap, ontroert me.
JeanLoup, zijn baas, kennen we langzamerhand ook al heel wat jaren. Oud parijzenaar, journalist ,90+, vol humor en interesse voor alles. JeanLoup en ik skypen veel, ongeveer 3x per week. Korte gesprekjes, maar o zo dierbaar. Brengt Aups ook zo lekker dichtbij! Soms zie ik een glimp van Caramel, die ondertussen al een andere vriendin heeft, ook een nederlandse (haha), maar gelukkig als ik er ben, komt hij bij ons. Behalve de laatste dag in Aups eind juni: we kwamen haar tegen op het weggetje tijdens een wandeling, caramel keek naar haar, keek naar mij, en is met haar mee terug gewandeld: zou hij voorvoeld hebben dat ik weer wegging...?
Ondertussen is Caramel oud, net als zijn baasje. Beweegt zich wat minder, maar zit nog steeds achter de auto's aan. Goh, wat hoop ik dat alles nog steeds hetzelfde is als we terugkomen, volgend jaar.
No comments:
Post a Comment