Vandaag een tripje met het hele KDM team (op de foto sta ik met het team wat ik zo'n beetje begeleid)naar 2 stations in Jakarta, Kota en Bekasi. Dan zie je dus ook hoe groot Jakarta is. We werden al redelijk in het centrum afgezet bij een station,maar moesten nog bijna een uur rijden totdat we bij de KOTA arriveerden, een station in het oude centrum van Jakarta. Mooi station trouwens, allemaal gebouwd, zo ook de rails, door de hollanders. Doet denken aan station Haarlem. Een eindeloze rij van rails, over heenstappen totdat we bij een groep straatkinderen kwamen die daar dus samenkwamen, midden in een enorme hoeveelheid rotzooi, plastic flesjes etc. die ze sorteerden en verkochten. voor een dag werk kreeg het hele groepje ong 50.000 RP (ong 5 US), daar kom je met z'n 12en niet ver mee. De kinderen waren vies, kleren grijs en bruin van de smerigheid, geen schoenen, al in weken geen mandi..
De leider van onze groep is John, de recruiter bij KDM. Hij wordt betaald voor ongeveer 8 kinderen die hij per maand moet binnenbrengen. Als het er meer zijn, krijgt hij meer geld. Aangezien de regering op dit moment een beleid heeft om de straatkinderen uit de straat te verjagen, lopen er allerlei mensen op die stations rond, die 30.000 per aangebracht kind krijgen. Die dan gevoeglijk de volgende dag weer weglopen van dat centrum waar ze zogenaamd opgevangen worden.
KDM wordt betaald door Kinder Nothilfe, een Duitse sponsor, voor een bepaald aantal kinderen die ze per jaar opvangen. Dit jaar zijn het er 80, volgend jaar willen ze naar 100. Het is niet gemakkelijk om kinderen zover te krijgen dat ze meegaan, vooral de jongere kinderen 'verdienen' op straat zo'n 50.000 RP per dag (ong 5 US)en dat verliezen ze als ze bij kdm zitten. Daarbij is het leven op straat spannend, vele zijn verslaafd, aan gokken of aan glue.En er is angst voor de zogenaamde beschermers van deze kinderen. Soort maffia dus. Kinderen worden sexueel misbruikt, mishandeld. Als je de liefde ziet die vooral Fali en John de kinderen geven, zo op straat, en de manier waarop ze met hen omgaan,zie je hoe ze de kinderen begrijpen.
Uiteindelijk gingen er 5 kinderen mee om naar KDM te gaan, waarvan er weer 2 onderweg afhaakten. Een 'score' dus van 3 kinderen.Daarna richting Bekasi, weer een trip van ongeveer 1.5 uur in de trein. Wel gezellig trouwens in de trein, iedereen praat met elkaar. doodt de tijd tenminste een beetje.
Bekasi is een langgerekt station, en aan de uiteinden leven mensen, op kranten, op kleedjes, met hun schamele bezittingen in een tasje naast zich. Hele families, een familie (zie foto), met 2 babies, eentje misschien 2 weken oud...
Ook veel straatkinderen, maar de kinderen die er op dat moment waren, waren te oud. Kinderen van 16/17 jaar zijn zelfs voor kdm niet meer hanteerbaar. Kunnen zich niet meer aanpassen aan het 'gewone' leven.
Daarna eten in Kentucky Fried Chicken (ook een nieuwe ervaring voor mij) en toen hadden we er een hele dag warme Jakarta stations opzitten......thuis een enorme duik in het zwembad.
Wat leert het mij, zo'n dagje? Iedere dag zie je de slums hier in Jakarta, zie je arme mensen. Wat door je ziel snijdt als je deze kinderen ziet, met die vroegwijze harde gezichtjes,is, dat het zo moeilijk is ze te helpen. Dat probeert kdm, deze hele moeilijke kinderen een betere toekomst te geven.
De kinderen te zien in hun eigen omgeving, waar ze vandaan komen, was heel leerzaam. Dus : een beter begrip voor de kinderen binnen kdm, voor de kinderen die een stap hebben gezet om dit straatleven vaarwel te zeggen.
