de vuilnisbelt van jakarta

ja daar word je niet vrolijk van, van deze fotoos, he?! Ik kom zo eens in de twee weken op de vuilnisbelt om samen met andere vrouwen knutselles aan de kinderen te geven. Iedere keer als ik er kom, is het weer even heftig, hoe kunnen mensen zo leven, in de enorme stank, tussen de smerigheid en de vliegen, in hun kartonnen huisjes.........

Iedereen is bezig, de hele dag, de een verzamelt zwarte plastic zakjes, de ander witte, de een glas, de ander plastic, een enorme recycling vindt daar plaats. Voor elke kilo bij elkaar geraapt krijgen ze wat geld van een zgn middleman, die zijn kontakten heeft met bedrijfjes die het dan weer van hem kopen. Iedereen daar op die vuinisbelt verdient z'n geld aan het vuilnis.

De kinderen op de schooltjes (wij komen er in 2, ongeveer 200 kinderen in totaal)zijn veelal jong, zo ong tot 9/10 jaar, daarna worden ze volledig van school gehaald en moeten meehelpen het vuilnis te sorteren. De kleintjes krijgen 's ochtends les en helpen 's middags mee.
Je vraagt je af: zouden deze kinderen ooit in hun leven een andere woonplek kennen dan de vuinisbelt?

Een paar weken geleden was ik bij ibu Irene, zomaar een vrouw die zich het lot van deze mensen aantrok. Ze heeft een stuk terrein gehuurd in de kampong, vlakbij de belt, heeft dat terrein helemaal schoongemaakt, wat open ruimtes van bamboo gebouwd, een keuken en een soort werkplaats.
Nu komen daar 150 kinderen,krijgen onderwijs en een maaltijd, alleen 's ochtends, want alweer - 's middags wordt er gewerkt. Ze is ook begonnen met de kampong eromheen, schoongemaakt, voor een groep van ong 30 huisjes is er een wc aangelegd (die was er dus niet), en ze is langzaam bezig met gebouwtjes op te zetten waar ieder gezin dan een kamertje in bewoont. Er is een gezamenlijke keuken, en ze was bezig een moestuin met de mensen samen aan te leggen. Een ongelooflijk projekt, vond ik, ik zal er zeker meer over gaan schijven!En weer zo'n fantastische ontmoeting, weer zo een mens om in een lijstje te zetten.