het jakarta international choir

nou vergat ik helemaal het koor......
waar ik inzit....
dit is mijn 3e poging, 1e poging september, 2e poging november en nu dus sinds een maand de 3e poging.
In het begin werd ik met name een beetje moe, er werd te veel en te hard gelachen om niet zulke leuke grapjes, ...
bestaat uit ong 90% local people (leuk, jong, veel mannen - wat voor een koor uniek is...goede stemmen) 10% = expat, bestaande uit franse vrouwen die al heel lang hier wonen, een paar aussies, en ik ...nou ja...

we oefenen nu 'mamma mia' en een chinees lied, wat ik nog steeds niet kan uitspreken, behalve dat veel zinnen eindigen op fang, yang etc.

Maar goed, ik amuseer me, ga erheen per ojek (met emi (de maid ) haar man, die ojek is (ojek = motortaxi), dan zingen, erg serieus, en dan om 2100uur weer terug naar huis. Dan nog even zwemmen met arjen, naar bvn kijken en dan naar bed, dit is dus de maandagavond invulling..........

www.jicc.choir.com

b.b.h.h. (of te wel bezigheden buitenshuis hebbende)

Langzamerhand krijg / heb ik een steeds drukker programma. Dat is niet mijn verdienste trouwens, dat overkomt iedereen. Ik sprak laatst met een amerikaanse, die terug naar 'huis' (= oklahoma) moet, en die was TOTAAL in paniek...er is daar niets te doen behalve je met de maaltijden voor je man bezig te houden..nou werd die man ergens anders gestationeerd, dus dat schoot ook niet echt op.
(en ik moet eerlijk zeggen, ik heb dat ook soms....als ik denk aan terug in fr'rijk...maar dan zijn gelukkig de olijfbomen er nog...)

Je hebt roughly speaking, 2 soorten typen vrouwen hier (althans..er zullen er wel meer zijn, maar die ken ik nog niet). De mannen trouwens ter info, werken, vedienen dus het geld...
Je hebt teen eerst de vrouwen die zich erg in het sociale en kulturele vlak verdiepen, met name ook erg veel en lang lunchen, en ten tweede de vrouwen die zich meer bezighouden met de sociale aspekten van het leven hier. En ten derde trouwens heb je natuurlijk de moeders met de jonge kinderen, die zich uiteraard daar mee bezighouden en met de diverse scholen.
Als je zoals ik frank en vrij rondloopt, laat je je zelf vrij gemakkelijk verleiden tot allerlei 'klussen'. Eind december nam ik mezelf voor om me meer struktureel bezig te houden met een paar projekten, en niet meer zo te 'klussen', de werkelijkheid gebiedt me te zeggen dat de afdeling 'klussen' alleen maar is toegenomen. Tijd om dat even allemaal op te schrijven,om je een idee te geven over hoe het werkt hier,

I. Het overgrote deel van mijn tijd besteed ik aan de Werkgroep (www.werkgroep72.org), betekent projekten superviseren, zorgen dat het geld naar de goede projekten gaat, en aan sommige projekten besteed ik veel meer tijd. Aan KDM (projekt voor straatkk)bijv., waar ik vast al veel meer over geschreven heb, besteed ik 1 a 2 dagen p/week en doe leuke zinvolle dingen daar. VErder bezoek ik veel projekten, al over een paar geschreven in dit blog
2. ik schrijf wat artikeltjes voor de Paraplu, het nieuwsblad voor nederlandssprekenden, leuk!
3. ik ben bestuurslid van de Nederlandse Club (...) Dacht da thet niet zo veel werk was, maar nu moet ik de vrijmarkt organiseren voor nederlanders, wat VEEL werk is, maar goed, mn koordineren, van moeders die de rest doen, hopelijk...maar toch....de nederlandse club hier is goeiig, organiseren zgn thuisborrels, en ja ook oranje feestelijkheden, oranje bal (hoef ik niet te organiseren, gaan we ook niet heen!)), veel 30ers zijn lid, ze kennen elkaar allemaal van de scholen, dus je begrijpt..ik zit echt op m'n plek daar!!!
4. voor de Heritage Society (de kulturele klub van jakarta www.heritagesociety.com geloof ik)ben ik zgn co-chair van de library..dacht dat dat een rustig baantje was..valt tegen met name wanneer de bibliothekaresse ziek wordt en er een bommelding in het gebouw is.....
5. ieder jaar is er het UBUD writers festival (steeds bekender..wil daar in nov. a.s. heen!) en daar is een fundraising committee voor opgericht, daar doe ik dus ook aan mee, betekent allerlei dinners organiseren en zo (nou ja niet alleen hoor)
6. rhesus negative blood : maar 10% van de indonesiers hebben rhesus negatief bloed; er bestaat een adressen bestand van expats met negatief bloed om te geven aan degenen die het nodig hebben; ik en iemand anders gaan dat nu overnemen van iemand die het altijd gedaan heeft hier en vertrekt; betekent koordinatie en samenwerking met het rode kruis in jakarta.
7. dan zit ik nog op een digitale foto kursus..LEUK!!!
8. en doe ook nog een soort kursus contemporary indonesia art!! dat is helemaal leuk!!

doe toch ook nog wel wat sociaals...
ontvang bezoek uit NL..altijd LEUK!!!
en sport..loop op mijn treadmill,doe mijn buikspier oefeningen en zwem en GOLF (weekends)

en ga volgende week zaterdag koken met met een leuke indonesisiche man voor een gezelschap van 8 man/vrouw...bij ons thuis!

nou ja zo blijf je bezig, gelukkig vergt het huishouden nu wat minder energie, nog steeds Ujang, die zich 'gedraagt', en nu sinds begin december Emi,leuke energie, helemaal prima, hopelijk een blijvertje.......ze is helemaal TOP

zuster andre, een hollandse non in jakarta

hieronder een artikeltje wat ik schreef voorhet oranjenummer van de Paraplu, een blad voor nederlands sprekenden in jakarta. Over Sinar Pelangi, geleid en gestart door een bijzondere vrouw: zuster Andre

< o

FEB 09, Paraplu oranje nummer, van Anky van Geuns

ZUSTER ANDRE, EEN HOLLANDSE NON IN JAKARTA

Dit jaar heeft het Oranjecomitee besloten de Yayasan Sinar Pelangi

financieel te ondersteunen middels een veiling die gehouden wordt tijdens het Oranjebal op 25 april a.s. Hierbij een bijdrage van Werkgoep 72 over Sinar Pelangi.

De zuster in spijkerbroek & t-shirt

Sinar Pelangi betekent ‘uitstraling van de regenboog’. Kom je op het terrein van de stichting in Oost-Jakarta valt als eerste op hoe groot het is en hoe schoon en geordend. De regenboog die zuster Lemmers, of te wel zuster André in haar leven heeft gecreeerd, is een waar levenswerk.

Franciscanen zuster Lemmers, uit Purmerland Noord Holland, kwam 35 jaar geleden naar Jakarta, trok de sloppenwijken in langs de spoorwegen, en gaf hulp aan mensen die het hard nodig hadden. Niet in habijt maar gewoon in t-shirt en lange broek, en niet zozeer om te bekeren maar om te helpen.

Van het een kwam het ander, in 1992 kreeg ze de kans een polikliniekje op te zetten, gericht op de behandeling van kinderen met een fysieke handicap. Het ene na het andere gebouw is ondertussen opgezet, om de steeds groeiende stroom mensen plek te bieden, Momenteel zitten er meer dan 100 kinderen en jongeren, waarvan sommigen met hun ouders.

Verlaten kinderen

De meeste kinderen komen voor een behandeling van hazelippen, struma, klompvoetjes, brandwonden, kortom aandoeningen die na een of meerdere operaties min of meer herstelbaar zijn. Zo kunnen kinderen na de operaties terug naar hun familie.

Helaas worden kinderen met een handicap in Indonesie zelden als volwaardige mensen beschouwd en worden dan ook vaak achtergelaten. Zo startte zuster André de tweede straal aan haar regenboog: een weeshuis.Voor deze kinderen is Sinar Pelangi hun thuis, ze gaan naar buurtscholen, en volgen daarna opleidingen om een zelfstandig bestaan op te bouwen. Zuster André heeft zelf 2 babietjes in het zusterhuis verzorgd, kinderen met wie ze nog steeds een hechte band heeft....voor hen is zij een soort moeder. Alhoewel ze zelf zegt dat ze eigenlijk geen speciale band met bepaalde kinderen wil, is het overduidelijk: zij begint te stralen als die twee (nu 4 jaar) haar zien en op haar af rennen.

Iedereen kan aankloppen

Het is haar niet gemakkelijk gemaakt, als katholieke zuster in een moslimland. Dat is gelukkig verleden tijd en ze praat daar zeer vergoelijkend over. Men viert in Sinar Pelangi veel feesten: kerst, idulfitri, chinese newyear......alle godsdienstige hoogtepunten krijgen aandacht. Er is op het terrein ook een bidruimte voor de moslims.

Haar filosofie: je kunt alleen maar zoiets opbouwen als je respekt hebt voor alle geloven: respekt dwingt ook respekt af.

Kleine onderneminkjes

Om de kosten te drukken en om mensen een beroep te leren zijn er micro- onderneminkjes gestart: een kaarsenmakerij, een naai-atelier, een afdeling houtbewerking en een drukkerij. Daarbij is er het aangenomen werk, zoals tassen maken voor winkels, e.d. Zuster André is dan een echte zakenvrouw: voor niks gaat de zon op.

Een zevendaagse werkweek

Naast een strukturele jaarlijkse bijdrage van het Liliane fonds, en andere eenmalige bijdragen van gevers uit Nederland en Indonesie, gaat zuster André iedere zondag kerken langs en vertelt ze haar verhaal. Dan wel in habijt trouwens. Zo haalt ze aardig wat geld op.

Werkgroep 72 heeft reeds een langdurige relatie met zuster André.

De kliniek

Vrijwel iedere dag wordt er wel een kind of jongere geopereerd, gemiddelde kosten 10 miljoen Rupiah. In de loop der jaren heeft zuster André een hechte samenwerking met chirurgen in een heel aantal ziekenhuizen opgebouwd die voor een vriendenprijs opereren. Om de kosten echter nog verder te drukken (merendeel van de kosten zijn ziekenhuis kosten) is zij een aantal jaren geleden begonnen met de bouw van een kliniek, waar ruimte is voor ongeveer 20 bedden. Een enorm werk, werk wat zij heeft gekoordineerd en begeleid, en voor een groot deel zelf heeft ontworpen. De kliniek is nu klaar, prachtig, een nieuwe straal aan haar regenboog.

En nu de inrichting nog. Daar is dus geld voor nodig, o.a. via de opbrengsten van de veiling op het Oranjebal. Laten we ons best doen!

www.sinarpelangi.or.id

www.werkgroep 72.org

bezoek van marijke!

het leuke van bezoek is, dat je allerlei 'gewone' dingen doet en die dan ziet met de ogen van de ander. Zo ook dit bezoek van Marijke, een vriendin uit frankrijke en amsterdam. Op weg naar Australie. Via Laos. Haar weblog is te volgen via marijke regusseenzo(.....)mentioned hiernaast. Veel leuke recepten!
Met Marijke veel gedaan, naar het projekt voor de straatkinderen, Puncak, brunchen in de Four Seasons, Manga Dua (een GROTE indonesische mall....waar je helemaal GEK wordt van de mensen en koopwaar), Heritage Society, en een bezoek aan de vuilnisbelt (zie foto met de kindjes in de klas)....altijd zo heftig zo'n bezoek.

En nu is ze weer weg, en het leven gaat ook gewoon weer z'n eigen gang. Heb het op dit moment druk met allerlei projekten bezoek, ik heb wat artikeltjes geschreven over 2 projekten en zal ze downloaden op dit blog, dan zie je waar ik mee bezig ben.
Ik zal volgende keer eens uitgebreid vertellen waar ik zoal mee bezig ben.
Voor nu...I call it a day!