ontmoeting met zuster andree

ja vanmiddag was weer eens een van die kadootjes in life..een mooie ontmoeting.
Zuster andree is een nederlandse zuster, die hier begin jaren 70 is aangekomen als missionaris, en de indonesische nationalitiet heeft aangenomen toen alle missionarissen het land werden uitgegooid ergens in 1978. Ik ken meer van dat soort mensen hier, nederlanders, maar volledig gekozen voor indonesie.
Zij heeft begin jaren 90 een stichting opgezet en een groot stuk land gekocht, waar ze in eerste instantie een polikliniek gebouwd heeft. Met name voor kinderen met lichamelijke handicaps, in het begin vooral hazelipjes en open gehemelte. dit is nu uitgebouwd tot iets heel bijzonders. Ze heeft - nog steeds die polikliniek (waar tot nu toe meer dan 6000 kinderen zijn behandeld), een soort ziekenhuis waar moeders met hun kinderen kunnen verblijven tijdens de behandeling, een weeshuis, een fysiotherapie ruimte, een oogkliniekje, een werkplaats waar mensen opgeleid worden in kaarsenmaken, naaien, hout bewerking. Gemiddeld (met de staf erbij) lopen er ong. 300 mensen/kinderen rond op het terrein.
Kinderen met olifantenbenen, met waterhoofden, met de ziekte noma (waar hun gezicht wordt opgegeten), met klompvoetjes, met brandwonden, you name it.

Een waar levenswerk van een nuchtere hollandse, geen grootpraat, do-er en een vrouw om in een lijstje te zetten. Ongelooflijk dat je dat soort prachtge mensen tegenkomt hier in jakarta. Ze is nu bezig met een enorm projekt, nl de opzet van een kliniek met plaats voor ong. 30 bedden. Een grootse onderneming, waar ze ong 1.2 miljoen euro voor nodig heeft, en dan staat het gebouw er dus al!
Samen met een vriend heeft ze het gebouw ontworpen, alle kamers, operatiekamers, spoelhokken, you name it wat je nodig hebt in een ziekenhuisje, en dat zijn ze dus nu aan het bouwen en is dus bijna klaar!
Nu moet alles nog gevuld worden, de patienten
kamers, de operatie kamers etc., en dat kost dus een lieve cent.
Bewondering voor het feit dat ze aan zoiets ambitieus begint!

Maar het meest ontroerend vanmiddag vond ik toen we in de orphanage waren. Het gebeurt wel dat moeders hun kind achterlaten als ze daar zitten, vaak zijn de kinderen dus lichamelijk gehandicapt, hebben de ouders geen geld, en vlucht de moeder. Zo ook bij 2 kindjes die ik zag, en die in feite door zuster andree zijn grootgebracht, met de fles, op schoot en alles. Ze vindt dat ze ze niet mag voortrekken, maar als je de liefde ziet, tussen kind en deze nuchtere robuuste hollandse springen de tranen in je ogen!

Ja, wat prachtig he?