wat verdien je in indonesie?

Vandaag een paar artikeltjes in de Jakarta Post.

In Oost Java zijn tenminste 20 doden gevallen na onder de voet gelopen te zijn bij de hekken van een rijke familie. De familie deelde kleine bedragen uit aan de arme mensen van het dorp (3US), een Islamitische traditie tijdens de Ramadan maand. Rijke families willen dat ook graag zelf uitdelen, temeer omdat ze de plaatselijke overheid (die het ook kan doen) of de mosk voor geen cent vertrouwen.
Duizenden arme mensen hadden zich verzameld voor het huis in een smalle straat, en door de warmte vielen veel mensen en werden onder de voet gelopen....... 3 US dollar ???? voor ons niks, voor hen........?

verder
- hoe definieer je de indonesisiche middenklasse:
Het onderzoeksbureau A.C.Nielsen onderscheidt 2 groepen: de A en de B groep. De A groep verdient meer dan 3.5 miljoen RP p/maand (dat is dus < 380 US, per jaar 4400 US ) en de B groep minder. Volgens Nielsen valt groep A onder de middenklasse. Hoeveel mensen in Indonesie vallen onder deze kategorie? In 2008 was het gemiddelde inkomen ong. 2400 US per jaar (dus dat is ong. 200 US p/maand) 10% van de bevolking (ong. 22 miljoen mensen) verdient ong. 7000 US per jaar (= 620 US p/m). enfin, na wat ingewikkelde berekeningen komt men uit op een aantal van ong. 35 miljoen mensen, die tot de middenklasse behoren van Indonesie (op een bevolking van ong. 250 miljoen!). 35 miljoen is natuurlijk een potentieel enorme groep, groter dan de hele bevolking van Maleisie .....veel groter dan de de bevolking van NL....! wij geven ons 'personeel' morgen hun lebaran/idul fitri kado, bestaande uit 1 maand extra salaris : voor de maid is dit 1 miljoen RP = 100 US, voor de poolman/gardner etc. = 1.8 miljoen = 180 US, dus eigenlijk best wel veel, als je kijkt naar bovengenoemde groepen.. maar ze behoren dus (nog) niet tot de 'middenklasse'. Bij KDM (dat straatkinderen projekt waar ik voor werk), verdienen de teachers 2 miljoen RP (= 200 US p/m,) de 2 mensen die het leiden, Fali en Renie ..een arts.., ieder 2.5 miljoen, dus 250 US. Wij zitten nu in de procedure een psycholoog aan te nemen, voor 3 miljoen p/m (= 300US) Die nemen toch met z'n allen geen caffe latte bij Starbucks voor 25.000 RP (= 2.5 US)? Ik was vandaag op bezoek bij onze driver, Putut. Zijn dochtertje had een liesbreuk en die operatie hebben wij betaald. Vandaar mijn bezoek. Op zich woonden ze niet onaardig, buiten, kampong achtige setting. Een huisje met een klein verandaatje, stampend vol met troep, een kamertje van ong. 3 x 4, met een grote tv en een kleed, een keukentje en een mandi. In dat kamertje van 3x4 wordt gegeten, gedronken, geslapen, met z'n 5en, putut, zijn vrouw, schoonmoeder en 2 kinderen. . daarom begrijp je ook beter dat idonesiers de neiging hebben om in jouw 'space' te komen , wij zouden er toch niet aan moeten denken met z'n 5en in een kamertje van 3X4 te leven, dag in, dag uit. Voor velen van hen is dat de gewoonste zaak van de wereld. En uberhaupt een luxe dat ze een dag boven hun hoofd hebben.
hier dus de familie, in de kampung

ramadan

De Ramadan is vorige week begonnen, zoals in de hele wereld. Het leven in een dichtbevolkt moslimland, waar ongeveer iedereen vast gedurende een maand, verandert tijdens de vastenmaand drastisch. Ten eerste mag/kan je aan niemand vragen of hij/zij wat wil drinken eten overdag, wordt toch een beetje als een belediging beschouwd. Zelf eten 0f drinken moet je ook niet echt doen in moslimgezelschap. Laatst in een restaurant (het was na 6en en zelfs op de eerste verdieping) vroegen we om een glaasje wijn en dat kregen we ..in een koffiekopje, uit respekt voor de moslims, begrijpen we dit???? en ik zal je zeggen: wijn uit een koffiekopje is een stuk minder lekker!

De dag begint voor moslims om ong 3.45 AM, dan beginnen de moskees (gelukkig hebben wij airco in de slaapkamer, die maakt al genoeg lawaai!), en wordt er ruim gegeten. Dan gaat iedereen weer naar bed, staat op en vast verder de hele dag. Er mag ook niet gedronken worden. Om 5 voor 6 's avonds, iedere dag is dit anders en wordt aangegeven door de moskees, is het startsein dat er weer gegeten mag worden. gisteren zat ik met putut, de chauffeur, die vast, in een geweldige traffic jam, dan komen de streetvendors langs en kan je gelukkig wat eten kopen.
Alles in zo'n stad is gericht op de ramadan; ik liep net om haf zes ('s avonds) op straat en iedereen was druk bezig met eten klaar te maken. Na het startsein rent iedereen naar de waronkjes etc en eet, eerst wat zoets, en wat thee, daarna wordt het hoofdmaal genuttigd.
Iedere maaltijd is een feest en een samenzijn, er wordt veel werk van de maaltijden gemaakt, dus 's middags is het ontzettend druk in de supermarkten.
Je ziet dat mensen uitgeput raken van het vasten, de laatste 2 weken gebeurt er dan ook weinig meer en is de nationale hobby: slapen!

1 oktober is het feest van de lebarang, Idul Fitri, het suikerfeest heet dat hier. Wij gaan dan naar westjava, maar zijn het weekend weer terug. En dan is Jakarta LEEG!!!! Geen traffic jams, geen lawaai, wat zal dat heerlijk zijn for a change!

ontmoeting met zuster andree

ja vanmiddag was weer eens een van die kadootjes in life..een mooie ontmoeting.
Zuster andree is een nederlandse zuster, die hier begin jaren 70 is aangekomen als missionaris, en de indonesische nationalitiet heeft aangenomen toen alle missionarissen het land werden uitgegooid ergens in 1978. Ik ken meer van dat soort mensen hier, nederlanders, maar volledig gekozen voor indonesie.
Zij heeft begin jaren 90 een stichting opgezet en een groot stuk land gekocht, waar ze in eerste instantie een polikliniek gebouwd heeft. Met name voor kinderen met lichamelijke handicaps, in het begin vooral hazelipjes en open gehemelte. dit is nu uitgebouwd tot iets heel bijzonders. Ze heeft - nog steeds die polikliniek (waar tot nu toe meer dan 6000 kinderen zijn behandeld), een soort ziekenhuis waar moeders met hun kinderen kunnen verblijven tijdens de behandeling, een weeshuis, een fysiotherapie ruimte, een oogkliniekje, een werkplaats waar mensen opgeleid worden in kaarsenmaken, naaien, hout bewerking. Gemiddeld (met de staf erbij) lopen er ong. 300 mensen/kinderen rond op het terrein.
Kinderen met olifantenbenen, met waterhoofden, met de ziekte noma (waar hun gezicht wordt opgegeten), met klompvoetjes, met brandwonden, you name it.

Een waar levenswerk van een nuchtere hollandse, geen grootpraat, do-er en een vrouw om in een lijstje te zetten. Ongelooflijk dat je dat soort prachtge mensen tegenkomt hier in jakarta. Ze is nu bezig met een enorm projekt, nl de opzet van een kliniek met plaats voor ong. 30 bedden. Een grootse onderneming, waar ze ong 1.2 miljoen euro voor nodig heeft, en dan staat het gebouw er dus al!
Samen met een vriend heeft ze het gebouw ontworpen, alle kamers, operatiekamers, spoelhokken, you name it wat je nodig hebt in een ziekenhuisje, en dat zijn ze dus nu aan het bouwen en is dus bijna klaar!
Nu moet alles nog gevuld worden, de patienten
kamers, de operatie kamers etc., en dat kost dus een lieve cent.
Bewondering voor het feit dat ze aan zoiets ambitieus begint!

Maar het meest ontroerend vanmiddag vond ik toen we in de orphanage waren. Het gebeurt wel dat moeders hun kind achterlaten als ze daar zitten, vaak zijn de kinderen dus lichamelijk gehandicapt, hebben de ouders geen geld, en vlucht de moeder. Zo ook bij 2 kindjes die ik zag, en die in feite door zuster andree zijn grootgebracht, met de fles, op schoot en alles. Ze vindt dat ze ze niet mag voortrekken, maar als je de liefde ziet, tussen kind en deze nuchtere robuuste hollandse springen de tranen in je ogen!

Ja, wat prachtig he?

pangelengan, flowerfarm..in memoriam Chris

Eindelijk had ik de kans 2 dagen door de week weg te gaan: arjen was in Bangkok en ik had de auto 2 dagen! Jaren geleden in S'pore ben ik met chris een aantal keren geweest naar 'zijn' flowerfarm in Pengelengan. Niemand had nog ooit van die plek gehoord behalve ik: mijn familie ging daar vroeger altijd 's zomers heen om de koelte op te zoeken. En koel is het daar op ong. 1500 m: 22 - 25 gr. overdag en 's avonds daalt het naar ong. 15, heerlijk! Geen airco, geen muggen, trui aan en onder de dekens!! en het is prachtig daar. Ik was op bezoek bij dahlia en haar familie, een oude vriendin van chris. Ondertussen hadden ze midden tussen de bloemen 2 huisjes gebouwd waar je kon slapen, een waar paradijs. Vanmorgen uitgebreid gewandeld, door de kassen en naburige dorpjes. Daarna naar de theeplantage Malabar geweest. Prachtig daar, puur genieten! Malabar is bekend door het boek van Hella S Haase, heren van de thee. Magische plek. Je kunt er ook slapen, in het huis van dhr Bosscha, de oude eigenaar van Malabar. Gaan we zeker nog een keer doen.
De hele plek heeft iets magisch en is werkelijk spektakulair mooi, zo midden in de bergen. Chris zijn heritage!

Italy ....frankrijk..........jakarta

15augustus 2008, voor mij een gedenkwaardige dag, een dag om in een lijstje te zetten. Ondanks dat het weer net die dag waardeloos was (alhoewel, wij hadden slechts een beetje regen, in andere gebieden goot en stormde het!), konden we het toch buiten vieren (plan B bestond ook nauwelijks trouwens), buiten op het terras van het prachtige huis van otto en roberto, en wat was het leuk! Eten was goed, en gezelschap nog beter! Wat was het top om met zoveel familie, vrienden en vriendinnen samen te kunnen zijn, alhoewel je altijd het gevoel hebt dat je te weinig tijd hebt kunnen besteden aan verschillende individuen!
De week ervoor in Lavistosa (buren van otto en roberto) met de familie en day before een bbq, toen was het nog fantastisch weer, met bijna volle maan!!!

Kortom een gedenkwaardige week, die we niet snel zullen vergeten hoop ik! Italie, Lucca, heeft door deze prachtige week een nog warmere plek in mijn hart gekregen!!
Daarna frankrijk, en voor mij Den Haag, mijn moeder opgezocht. Verschillende werelden, in dat tehuis met soms wel erg verdwaasde oudjes.
Nog een dagje frankrijk, en toen weer terug naar Jakarta, waar ik op dit moment eigenlijk nog steeds aan het bijkomen ben.
Daarbij raast het leven hier ook door: arjen naar singapore en bangkok voor een week, en ik druk met allerlei zaken als projekten, mensen zien, en huis een beetje managen.
Ujang en Patma hebben elkaar, lijkt het, een beetje geaccepteerd,: er wordt niet meer konstant geklikt over elkaar (waar ik een sik van kreeg!). Vrienden zullen ze nooit worden, en ik heb bedacht dat het eigenlijk wel goed is zo, houden ze elkaar in ieder geval wat in de gaten!!!

Het regent veel op dit moment in jakarta, terwijl het regenseizoen nog niet eens begonnen is...ook al weer de climate change....?