artikel de Paraplu feb 12
SAMPAI JUMPA, INDONESIA!
Iedere expat maakt het mee: eens komt het afscheid van een land waar je met zo veel plezier en liefde een tijd heb gewoond.
Ja zo ook voor mij, dus tijd voor een blik achter – en vooruit.
Ja……Jakarta….voor velen een liefde/haat relatie.
De muggen, en dan de angst om dengue op te lopen (geen pretje, wij hebben het allebei gehad),
Iedere avond het alom bekende Jakarta parfum opdoen, yek, wat kleeft en stinkt dat toch,
Het verkeer, soms tandenknarsend in de auto, vooral als je net het vliegtuig naar Nederland mist,
Het kraanwater wat soms bruin is en stinkt….te vies, en dan na het tandenpoetsen met een flesje aqua naspoelen,
En je witte t-shirt dat nooit meer echt wit wordt,
De ratten die soms door je huis lopen..en niet te vergeten de kakkerlakken…,
Boeken en tijdschriften in je huis die na een tijdje bedekt worden met een laagje vettig zwart, hoezo pollution? Krijg ik dat dan ook in mijn longen dan???
De moskee om de hoek die ‘s ochtends al om half vijf begint,
Het buiten lopen…gevaar voor eigen leven, stoepen (als ze er al zijn), vol met warungs, ojeks en mensen, vol gaten en dode ratten
De Kemang Raya oversteken met gevaar voor eigen leven,
Het vuilnis…..overal
En zo kunnen we nog wel even doorgaan met de ‘hardship’. Dat zijn dus de dingen die ik niet zal missen. In Frankrijk waar ik heen ga: schone lucht, ruimte om je heen, eindeloos wandelen in de natuur, weinig motoren (wel trendy vespa’s..), maar ja…….
Ik zal nooit vergeten toen we jaren geleden voorhet eerst in Frankrijk kwamen wonen (verhuizend uit Singapore), we ons huis moesten inrichten daar en om(betaalde) services vroegen. ‘Pas possible!’ en ik kwam er pas veel te laat achter dat ik dat veel te direkt vroeg, veel later met een kopje koffie, geleuter over politiek enfin 3 kwartier verder, was altijd alles mogelijk. Ja, ieder land zijn eigenaardigheden.
Indonesie heeft natuurlijk ook zo zijn eigenaardigheden. Erg wennen moet ik altijd aan het geen ‘neen’ kunnen zeggen of dat men het niet begrijpt en zegt van wel(gezichtsverlies). Dat kan leiden tot merkwaardige situaties met personeel. Zo wilden wij op een gegeven moment golfen in Bali, zeiden tegen staf om de golftassen in een grote te doen; toen we in Bali aankwamen kwamen we erachter dat ze alle golfclubs in de grote tas hadden gedaan en de golftassen thuis hadden gelaten…toch onhandig. Dus ik heb de enorm irritante gewoonte ontwikkeld alles dubbel te checken.
Of de mentaliteit van veel Indonesiers, die allemaal wat minder ‘up&go’ zijn dan wij Hollanders en minder efficient. Zo heeft het bedrijf waar mijn man werkt, 100 grass cutters’ in dienst, die met een soort knipschaartje het gras knippen. Ook onze tuinman ‘knipt’ het gras, met een klein schaartje…ja daar is hij de hele dag mee bezig. ‘Tijd is geen geld’ in Indonesie, en dat is soms erg bevrijdend. Even wachten, geen probleem, te laat…geen probleem. Daar zal ik weer erg aan moeten wennen in het hijgerige Europa.
Wat zal ik missen…
De spa’s met soms wel 3 meisjes om je heen die aan je zitten (meisje voor de mani, meisje voor de pedi en eentje voor creambath). Ja, die leuke spa bij mij om de hoek, met al die meiden die ik al jaren ken, wat zal ik ze missen.
Het golfen in Jakarta, met de luxe van de caddy’s. De caddy van mijn man: hij geeft hem les en zelfs een massage op de baan en mijn caddy met zijn stralende tandeloze lach. Of de man die altijd golfhandschoentjes aan mij verkoopt (ik kan volgens mij een golfhandschoenen winkel beginnen!). Wat zal ik ze missen.
De ojeks, de aardige ‘spring maar achterop’ jongens. Als ik achter zo’n motor zit (liefst zonder helm) voel ik me weer 18. Of de bajais, met hun stinkende motortjes, ik heb helaas nog nooit mijn man kunnen verleiden in een bajai te stappen,
Wat zal ik ze missen.
Het groeten op straat…he mister! apa kabar? Que mana..oo jalan kaki….de aardige mensen…wat zal ik ze missen
De tukans: voor alles wat kapot is, wat geserviced moet worden of wat je wilt laten doen, is er wel een ‘tukan’ te vinden. Komen dezelfde dag! Wat zal ik ze missen
De kaki lima’s, alle etenswaren, die het huis passeren. Veel kopen doe ik er niet, behalve de niet-gebrande kacang, beetje vochtig heerlijk! Wat zal ik ze missen
Het gemak van reizen. Door het prachtige Indonesie, maar ook even ‘hoppen’ naar het moderne Singapore! Wat zal ik dat missen
En natuurlijk mijn staff. Die mij toevertrouwden op de avond dat we vertrekken, ons te zullen uitwuiven, op het vliegveld. Wat ontroerend. En wat zal ik ze missen.
Ja, en zo kan ik natuurlijk nog wel even doorgaan. Er is ons veel goeds overkomen de 4 jaren dat we hier hebben gewoond. We kwamen met twee koffers aan en we vertrekken met een 20 foot container. Over 3 weken staan de verhuizers op de stoep. Een heleboel dngen zijn al verkocht, die laten we achter.
Wat ik ook achter laat is een stukje van mijn hart, want Indonesie is een stukje thuis geworden. Zoals ik aan mijn vrienden hier zeg, no ‘farewell’ maar ‘see you later’! (sampai jumpa!)
