De afgelopen tijd een aantal hightlights.
O.a. het tandenpoetsprojekt met ria en rob. Zij zijn vrienden van Alice, mijn oudste zus. Rob is tandarts en gaat een paar keer per jaar naar Indonesie en Kenia, om kinderen (uit weeshuizen etc) te behandelen. Ze hebben een paar projekten in Bali, en nu dus voor de eerste keer in Jakarta. We zijn naar Sekolah Kami gegaan en KDM, tcoh wel konfronterend wanneer je in die mondjes van die kinderen zit te koekeloeren, wat een gebitjes.....veel bloedend tandvlees, en geweldig kraters in die kiesjes. Dit keer zijn ria en rob met tandenpoetsen bezig geweest en hebben ze gekeken hoeveel werk het was om de gebitjes weer wat te saneren. Er wordt heel veel gesnoept door de kinderen hier, niet echt geklaagd wanneer ze kiespijn hebben, en als je die gebitjes ziet, moeten ze toch veel last hebben, ook met eten. In Indonesie, zoals natuurlijk in de meeste ontwikkelingslanden , is er weinig geld om een keurig gebit te onderhouden. Dus op de markt kan je kunstgebitten kopen en de plaatselijke markt heeft ook altijd een 'tandentrek deskundige'. Dat gebeurt dan lekker buiten, en naast de stoel heeft die man dan een bak met alle tanden en kiezen die hij getrokken heeft, lekker fris allemaal. Het in ieder geval goedkoper dan om naar de 'dokter gig'i te gaan, die ook alleen trekt, maar dan inhouse.
Het leuke van het tandenpoetsen was dat de kinderen zo enthousiast waren, nou ja het deed natuurlijk ook nog geen pijn. De bedoeling is dat ze in augustus weer terug komen en vlgs Rob is alleen al Sekolah Kami (ong 150 kinderen) 5 dagen werk. Dan zullen ze wel anders reageren.
Verder - het weer. Net zoals in NL ook hier een geliefd onderwerp van gesprek. Iedereen wijdt het aan de klimaatsverandering, maar het heeft in de maand mei waanzinnig veel geregend. Ik zat vorige week af te rekenen bij de Hero, de supermarkt, keek naar buiten en het was aarde donker. Pas 4 uur 's middags dus nog niet echt tijd. Het stortregende, en wat ik nog nooit hier had gemaakt was dat binnen een halfuur alles overstroomd was. We konden het parkeerterrein niet meer uit met de auto, later geen straten meer in door de flood, mensen tot hun knieen of dijbenen in het water. Ongelooflijk, wat een natuurgeweld. Dan merk je ook hoe kwetsbaar zo'n stad is. Normaliter duurt het van ons huis naar de supermarkt 5 minuten met de auto, nu meer dan een half uur. En dat was nog niks vergeleken met arme arjen die er 's avonds meer dan 2,5 uur over deed om thuis te komen. Of - zoals 2 jaar geleden - mensen meer dan 8 uur vast hadden gezeten op weg naar de airport...
Het regent nu weer iedere dag behoorlijk, het is ongelooflijk vochtig. en natuurlijk ook weer dengue time. Ik begin die vieze vettige anti mug deet steeds meer te verafschuwen. Zelfs mijn computer wordt er vettig van. Dus na de zomer koop ik een tafeltje voor m'n computer, zet het in een van de kamers, doe de airco aan en that's it. Minder romantisch dan op de veranda, maar wel een stuk comfortabeler, vooral ook als je bedenkt dat de temperatuur soms kan oplopen tot 38 graden.......
de indonesische politiek: ik weet niet of dit in Nederland in de kranten stond, maar Sri Muliani, de minister van financieen een geweldige minister en niet corrupt (als een van de weinige hier) is zachtjes uit haar positie gemanoevreerd en verlaat nu de politiek in Indonesie. Ze heeft gelukkig een mooie baan als een van de topmensen van de Wereldbank, maar Indonesie verliest een van haar onkreukbare toppers. Zelfs de beurzen gingen hier achteruit. En dit allemaal omdat haar tegenstander het op een akkoordje had gegooid met de president en nu een mooi powerful baantje voor zichzelf heeft gecreeerd.
Het maakt je niet optimistscher over dit land.
Maar gelukkig kom je voor de rest nog veel geweldige mensen tegen hier. Ik was een paar weken geleden met een kindje met een hazelipje bij zuster andree. Het was een kindje van emy's kampong waarvan de ouders natuurlijk de operatie bij lange na niet konden betalen. Nu wordt zuster andree op dit moment gesponsord door the Smiling Train, een wereldwijde hulporganisatie voor kindjes met een hazelip. Dus dit kindje kon direkt geholpen worden, toch mooi!
Maar goed, voorlopig zal ik al die dingen even vaarwel moeten zeggen. Ik ben ongeveer de hele zomer zoet, heel leuk met name veel familie die op bezoek komt!.
Dat betekent o.a. veel reizen. O.a. naar Flores, wat ik echt te gek vind! De komodo's zien, ik schrijf er tegen die tijd wel over. Ondertussen neem ik even tijdelijk verlof van mijn weblog gedurende de zomer maar wie weet, heb ik nog ergens puf...
