nog even..de laatste resten van mijn 60ste verjaardag

ja..het is al een tijdje geleden en nog steeds ben ik niet gewend om te zeggen 'ik ben 60'...voelt ZO oud.....nu train ik mezelf wel, zeg het ook regelmatig, en voel me dan ook echt oud met een gemiddelde leeftijd hier van Nederlanders van ongeveer 35 jaar; het is ook echt 'leuk' om vaak te horen dat ze je stokoud vinden (ben je natuurlijk ook in hun ogen). Maar al met al helpt het niet om die leeftijd nou eens lekker te accepteren..die mensen die zeggen dat ze er van genieten.....die wijsheid heb ik nog niet bereikt, voorlopig....nou ja genoeg geklaagd..

als ik denk aan mijn verjaardag sec, vorig jaar augustus en weer de fotoos bekijk, is het puur genieten. Ver weg, en toch ook weer dichtbij. Het was heerlijk om zoveel van mijn dierbare vrienden bij me te hebben, een waar kado!

Nu had ik gevraagd of men geld wilde storten op mijn rekening, voor 2 dingen:
- een bijdrage voor een projekt waar ik mee bezig ben
- een schilderij gemaakt door een indonesiche painter

Om met het laatste te beginnen: hierboven zie je wat ik voor (niet zoveel geld) heb gekocht als herinnering aan Jakarta, en mijn 60e verjaardag, ik zag het en vond het zo toepasselijk, geen kunst met een grote K, wel een heel dierbare herinnering aan hier en mijn 60e verjaardag.Je ziet het helaas neit zo duidelijk op de foto..bus die je hier dagelijks voorbij ziet rijden, nummer met jakarta selatan erop, het deel van jakarta waar wij wonen, dus je begrijpt...

De rest van het geld (ongeveer 1000 E)heb ik besteed aan een projekt voor straat- kinderen waar ik op dit moment heel veel tijd in steek, KDM (de website is in de maak, zal het tzt opgeven).
Ten behoeve van een een edukatie-projekt waar we op dit moment mee bezig zijn,heb ik een laptop voor kdm gekocht, die intensief gebruikt wordt. Verder veel edukatief materiaal voor de kinderen, die ik vaak via het internet bestel (en wat dan weer vertaald wordt door de teachers en mijzelf). Als je meer wilt weten over dat projekt kan ik je info opsturen.

Het is leuk, iedere keer als ik de laptop zie, of het materiaal zie ik de gevers voor me en denk aan mijn verjaardag. Dierbaarder kan toch eigelijk niet toch? Dank jullie wel allemaal!

weekendje HONGKONG !

'even' voor 4 dagen Hongkong, toch nog 5 uur vliegen. dus veel te kort/ Vorig jaar, zelfde tijd, waren we er ook, om diana's, arjens kleindochter, verjaardag te vieren. direkt daarna is arjen naar Indonesie vertrokken, ik nog even naar frankrijk voor de laatste loodjes en ben toen afgereisd.
Het was dit keer heerlijk weer in Hongkong, ong 25 graden, stralend blauwe lucht, een feestje om er te zijn na de hitte van Jakarta. Alhoewel..pollution is er in Hongkong ook, vanuit mainland China, maar eerlijk gezegd nu niks van gemerkt.
en de dagen gingen snel voorbij. Op zondag, als vanouds, een van mijn favorieten in Hongkong, naar Stanley Market, een beetje mediterraan gebeuren, met een ongelooflijk leuke markt, een leuke boulevard met veel restaurants en terrassen. Er wonen ook een onevenredig aantal fransen, die zich begrijpelijk aangetrokken voelen tot de sfeer die het uitstraalt.
Fulco en Lisa wonen op de zgn midlevels, of te wel halverwege de berg van Hongkong Island uikijkend op de baai, spektakulair, een huis wat ze zullen missen, want ze gaan terug naar Europa in juni. Eerst komt in mei de tweede dreumes en daarna dus de verhuizing naar Brussel.
Maar goed, Stanley Market, eerst lekker geshopt, prachtige lakens gekocht, wat een feestje en nog wat ole ole voor het personeel (ik neem altijd standaard t-shirts voor ze mee dit keer: I love HK..wat origineel!!
De volgende dag naar SOHO, een leuke buurt in HK, veel galeries en leuke winkels, en daar in een voor ons bekend restaurant heerlijk gelunched. Wat is Hongkong dan civilized vergeleken bij jakarta, wat een enorm verschil! Jakarta is echt een enorme stad in een onwikkelingsland, dat is toch wel een pijnlijk verschil.
's middags met diana en ful met de starferry richting kowloon, lekker gewandeld aan de kade in dat heerlijk weer, en toen weer rustig terug.
En de volgende dag was het Diana's verjaardag, 's ochtends kadootjes uitpakken, en toen nog even de Peak op, met de Peaktram die naast hun flatgebouw stopt. Altijd ingewikkeld instappen, omdat het daar ongeveer het steilste stuk is,maar altijd spektakulair, die tram. Het bekende rondje gedaan, een geweldige wandeling rondom de peak, en toen werd het dus weer tijd om de koffer te pakken en terug te gaan naar het vliegveld. In hongkong is reizen naar het vliegveld gemakkelijk, bij central station (ong 10 mnuten van fulco's huis) check je in en lever je je bagage in, en gaat met de expresstrein naar het vliegveld, duurt ong 20 minuten. Kind kan de was doen.
Ja, en toen weer Jakarta, het huis en personeel wachtte, en alles was nog zoals het was..before.

een weekendje LEUK!

Het was een lang weekend, dit weekend, maandag 9 maart is Mohammed jarig, dus een vrije dag. Op dit moment is het 's ochtends prachtig weer, zelfs momenten dat het bijna de Provence lijkt, let wel, bijna, maar toch een aanzienlijk blauwere kleur dan dat je normaal hier ziet, in polluted Jakarta; ons ritueel ziet er dan als volgt uit: eerst ontbijt met een kop thee, toch meestal vroeg, om een uur of 6/7, daarna naar onze 'fitness' ruimte, arjen op de fiets en ik op de tread mill, dan zwemmen (en dat is HEEL LEKKER), en dan het toetje: door Emi bij het zwembad een glas verse jus d'orange geserveerd te krijgen met iig voormij een geschild appeltje. Het toppunt van verwennerij en luxe is dat! Dan wat lezen en daarna begint de dag dus pas echt (lees op dit moment De Prooi, over ABNAmro, leest als een detective!)

Maar goed - het weekend. Zaterdag 's middags naar een vernissage, met veel hedendaagse indonesische kunst, zaten wel mooie dingen bij maar uiteindelijk toch niks gekocht. Wel wat bekenden, dus ook nog gezellig! Toen naar Pacific Place, een nu een jaar oud GROOT shopping centre, met veel dure winkels. We waren tot nu toe eigenlijk alleen op de begane grond geweest en de basement, waar een enorme hoeveelheid restaurants zijn, maar nog nooit naar boven. Ik keek mijn ogen uit. Een verdieping zag eruit als een haven aan de Middellandse zee, je kon zelfs in een boot (zo'n St Tropez-achtig ding met groot achterdek...van zie mij nu zitten!) je biertje drinken op het water...leek Dubai wel. wij zijn naar een of ander pas geopend hip restaurant gegaan, Potato Head, lekker eten, goede sfeer. Daarna een verdieping hoger naar Blits Megaplex, naar de film. Je kunt daat ook bedden huren, en dan naar de film kijken, wordt je ook nog bediend. Moeten we natuurlijk wel een keer doen! We zijn naar Slumdog Millionaire gegaan, ik vond het een heftige film. Al die beelden zie je iedere dag aan je voorbij trekken hier, en je wordt dan weer erg gekonfronteerd met de verschrikkelijke kwetsbaarheid van kinderen.

Zondag zijn we naar het Java Jazz Festival geweest, het swingde echt! Merendeel waren indonesiers, er waren er duizenden! Grote zalen, goed georganiseerd, we kwamen ook nog bekenden tegen......leuk; kortom een echt swingende dag!
Had dat niet verwacht hier!

En vandaag ook nog vrij, vanmorgen heel vroeg gegolfd, wat een luxe..een prachtige golf in de bergen, en 's ochtends vanwege het mooie weer kan je die ook echt zien! Na 18 holes een nasi goreng gegeten, en toen een heerlijke massage genomen!
Nou deze dag kan dus ook niet meer kapot!

Net nog even JeanLoup, mijn grote bijna 90-jarige vriend uit Aups via Skype gesproken, ik zie dan ook soms Caramel door het beeld lopen, die nog steeds zijn oortjes spitst als ik hem roep! Heel dierbaar.Terug in frankrijk nemen we een hond!!!

de vuilnisbelt van jakarta

ja daar word je niet vrolijk van, van deze fotoos, he?! Ik kom zo eens in de twee weken op de vuilnisbelt om samen met andere vrouwen knutselles aan de kinderen te geven. Iedere keer als ik er kom, is het weer even heftig, hoe kunnen mensen zo leven, in de enorme stank, tussen de smerigheid en de vliegen, in hun kartonnen huisjes.........

Iedereen is bezig, de hele dag, de een verzamelt zwarte plastic zakjes, de ander witte, de een glas, de ander plastic, een enorme recycling vindt daar plaats. Voor elke kilo bij elkaar geraapt krijgen ze wat geld van een zgn middleman, die zijn kontakten heeft met bedrijfjes die het dan weer van hem kopen. Iedereen daar op die vuinisbelt verdient z'n geld aan het vuilnis.

De kinderen op de schooltjes (wij komen er in 2, ongeveer 200 kinderen in totaal)zijn veelal jong, zo ong tot 9/10 jaar, daarna worden ze volledig van school gehaald en moeten meehelpen het vuilnis te sorteren. De kleintjes krijgen 's ochtends les en helpen 's middags mee.
Je vraagt je af: zouden deze kinderen ooit in hun leven een andere woonplek kennen dan de vuinisbelt?

Een paar weken geleden was ik bij ibu Irene, zomaar een vrouw die zich het lot van deze mensen aantrok. Ze heeft een stuk terrein gehuurd in de kampong, vlakbij de belt, heeft dat terrein helemaal schoongemaakt, wat open ruimtes van bamboo gebouwd, een keuken en een soort werkplaats.
Nu komen daar 150 kinderen,krijgen onderwijs en een maaltijd, alleen 's ochtends, want alweer - 's middags wordt er gewerkt. Ze is ook begonnen met de kampong eromheen, schoongemaakt, voor een groep van ong 30 huisjes is er een wc aangelegd (die was er dus niet), en ze is langzaam bezig met gebouwtjes op te zetten waar ieder gezin dan een kamertje in bewoont. Er is een gezamenlijke keuken, en ze was bezig een moestuin met de mensen samen aan te leggen. Een ongelooflijk projekt, vond ik, ik zal er zeker meer over gaan schijven!En weer zo'n fantastische ontmoeting, weer zo een mens om in een lijstje te zetten.